Η αποδημία της

Ώρα καλή σου!...
φεύγεις, θεά μου
και την καρδιά μου
παίρνεις μαζί σου.
…………………..

Την πήραν· πάγει·
μες στα πελάγη
τα μακρινά·
Φεύγει…πεθαίνω
παντοτινά.

Γλυκιά μου φίλη!
Τ’ είναι; Τι στρέφεις;
Τ’ είναι; Τι γνέφεις
με το μανδίλι;

Σ’ ακούω, κράζεις·
τι με προστάζεις;
Να σ’αγαπώ;
Κι ακόμη θέλεις
και παραγγέλεις
να σε το πω;…

Αχ! Κωπηλάται!
γυρίσετέ την·
αφήσετέ την·
που με την πάτε;

Καραβοκύρη,
για το χαρατίρι,
να ζης, εκείνης,
πάρε κι εμένα
απ’ το λιμένα
και μη μ’ αφήνης.

Αχ! Δεν μ’ ακούουν,
με τα λεπτά τους
χρυσά κουπιά τους
το κύμα κρούουν.

Φεύγει· την χάνω
στο κυμ’ απάνω
τον κυανούν·
χαν’ απ’ εμπρός μου
το μόνο φως μου,
χάνω τον νουν!...