Τραγούδι της ξενιτιάς

Ανάθεμά σε, ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις!

Θα πάρω έναν ανήφορο να βγω σε κορφοβούνι,
να βρω κλαράκι φουντωτό και ριζιμιό λιθάρι,
να βρω και μια κρυόβρυση, να ξαπλωθώ στον ίσκιο,
να πιω νερό να δροσισθώ να πάρω λίγη ανάσα,
ν' αρχίσω να συλλογισθώ της ξενιτιάς τα πάθη,
να ειπώ τα μαύρα ντέρτια μου και τα παράπονά μου.

Άνοιξε θλιβερή καρδιά και πικραμένο αχείλι,
βγάλε κάνα χαμόγελο και πες κάνα τραγούδι.

- Τραγούδια αν εχ' η μαύρη γη, κι ο τάφος χαμογέλια,
έχει και του παιδιού η καρδιά που περπατεί τα ξένα.
Τα ξένα έχουν καημούς πολλούς και καταφρόνια πλήθος!
Στα ξένα δεν ανθίζουνε την άνοιξη τα δέντρα,
και δεν λαλούνε τα πουλιά, ζεστός δε λάμπει ο ήλιος,
δε φυλλουριάζουν τα βουνά, δεν πρασινίζει ο κάμπος,
και δε δροσίζει το νερό, και το ψωμί πικραίνει!...
Στα ξένα, ποιος θα σε χαρή και ποιος θα σε γελάση;
Πού ’ν’ της μανούλας τα φιλιά, τα χάδια του πατέρα;
Πού ’ναι τα γέλια τ' αδερφού κι η συντροφιά του φίλου;
Πού ’ν’ της αγάπης οι ματιές και τα γλυκά τα λόγια;

Αν αρρωστήσης, ποιος θα ρθή στην ξενιτιά σιμά σου
να σε ρωτά τον πόνο σου, τα γιατρικά να δίνη;
στο έρμο σου προσκέφαλο να ξενυχτάη μαζί σου;
Κι αν έρθη μερ' αγλύκαντη στα ξένα να πεθάνης,
ποιος θα βρεθή στο πλάι σου τα μάτια να σου κλείσει;
Ποιος θα σου λούση το κορμί, ποιος θα σε σαβανώση;
Στο λειψανό σου ποιος θα ρθή λουλουδια να σε ράνη;
Και ποιος με πόνο θα ριχτεί στο νεκροκράβατό σου
για να σε κλάψη; Ποιος θα ειπή για σένα μοιρολόγι;
Αχ! πως τους θάφτουν, νά ’ξερες, και πως τους παν τους ξένους!
Χωρίς λιβάνι και κηρί, χωρίς παπά και ψάλτη!

Ανάθεμά σε, ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις!

Πού να τον πω τον πόνο μου, πού να τον απορίξω;
Να τον ειπώ στα τρίστρατα, τον παίρνουν οι διαβάτες,
να τον αφήσω στα κλαριά, τον παίρνουν τ' αγριοπούλια!..
Κι αν κλάψω, τα φαρμακερά τα δάκρια πού να πέσουν;
Αν πέσουνε στη μαύρη γη, χορτάρι δεν φυτρώνει,
αν πέσουνε στον ποταμό, ο ποταμός θα στύψη,
αν πέσουνε στη θάλασσα, πνίγουνται τα καράβια,
κι αν τα βαστάξω στην καρδιά, με καίν' με φαρμακώνουν!...

Ανάθεμά σε, ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις!

Κώστας Κρυστάλλης
Κώστας Κρυστάλλης (1868 - 1894)

έλληνας πεζογράφος και ποιητής. («Ο τραγουδιστής του βουνού και της στάνης»)

Βιογραφία

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ EMAIL ΣΑΣ

Εγγραφείτε στο Newsletter μας για να λαμβάνετε κάθε μέρα στο email σας τα σημαντικότερα άρθρα του «Σαν Σήμερα .gr»


ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΜΕΛΟΥΣ

premium Γίνε συνδρομητής με μόλις 8 € / μήνα, στήριξε τον αγαπημένο σου ιστότοπο
και απόλαυσε premium περιεχόμενο, χωρίς διαφημίσεις!

ΜΑΘΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ