Ο Χατζηχρήστος ήταν βούλγαρος στρατιωτικός, που προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στην Ελληνική Επανάσταση ως επικεφαλής σώματος ατάκτων ιππέων. Μετά την απελευθέρωση εντάχθηκε στον τακτικό στρατό κι έφτασε μέχρι τον βαθμό του στρατηγού.
Ο Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1783 στο Βελιγράδι. Μετά την αποτυχημένη σερβική επανάσταση του 1806, στην οποία σκοτώθηκαν ο πατέρας του και ο αδελφός του, και ύστερα από πολλές περιπέτειες βρέθηκε στην Αίγυπτο να υπηρετεί στον στρατό του Μεχμέτ Αλί, πατέρα του Ιμπραήμ. Εκτιμώντας τα προσόντα του, ο Χουρσίτ Πασάς τον πήρε μαζί του στην Τριπολιτσά, όταν διορίστηκε βαλής του Μοριά. Του ανέθεσε τη φύλαξη των χαρεμιών και των θησαυρών του, όταν εκστράτευσε στην Ήπειρο για να εξοντώσει τον Αλή Πασά με διαταγή του σουλτάνου Μαχμούτ Β’.
Όταν οι Έλληνες κατέλαβαν την Τριπολιτσὰ στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 κι ενώ συνεχίζονταν οι συγκρούσεις και οι σφαγές, κάμποσοι οπλισμένοι χωρικοί πολιόρκησαν τον Χατζηχρήστο και άλλους τρεις άνδρες του σ’ ένα σπίτι και ήταν έτοιμοι να τους σκοτώσουν. Κατά τύχη περνούσε εκείνη την ώρα ο Νικηταράς και μόλις τον είδαν του φώναζαν τρομαγμένοι: «Αμάν, καπετάν! Αμάν! Χριστιάν!» Χριστιάν!», του έλεγαν δηλαδή πως είναι και αυτοί χριστιανοί και όχι Τούρκοι. Ο Νικηταράς τότε παραμέρισε το πλήθος των οπλισμένων χωρικών και τους έσωσε.
Με δική του εισήγηση ιδρύθηκε ξεχωριστό σώμα Βουλγάρων, Σέρβων και άλλων ξένων ιππέων, με αρχηγὸ τον Χατζηχρήστο, που πολεμούσαν πλέον και αυτοί τους Τούρκους, μαζί με τους Έλληνες. Ο Νικηταράς προστάτεψε και βοήθησε τον Χατζηχρήστο ακόμα και όταν αυτός ήρθε σε σύγκρουση με υφισταμένους του, οι οποίοι προσπάθησαν δύο φορές να τον σκοτώσουν.
Ο Χατζηχρήστος με τους άνδρες του πολέμησε στη Μάχη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822) και στην Άλωση του Ναυπλίου (3 Δεκεμβρίου 1822). Κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συγκρούσεων, ο Χατζηχρήστος απαρνήθηκε τον προστάτη του Νικηταρά και προσχώρησε στους «κυβερνητικούς» του Κουντουριώτη που έδινε λουφέδες (μισθό).
Τον Νοέμβριο του 1824, μαζί με τον Βάσο Μαυροβουνιώτη, συνέβαλαν στην κατάληψη της Τριπολιτσάς από τους «αντικυβερνητικούς» (Κολοκοτρώνη, Νικηταρά κ.ά.). Οι άνδρες του όμως φέρθηκαν σκληρά στους αντιπάλους. Σκύλευσαν το νεκρό σώμα του Πάνου Κολοκοτρώνη και διέπραξαν ωμότητες στην Τριπολιτσά.
Τον Απρίλιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ είχε πατήσει για τα καλά το πόδι του στην Πελοπόννησο, ο Χατζηχρήστος πήρε μέρος στις πρώτες προσπάθειες των επαναστατών για την αναχαίτιση του αιγύπτιου πολέμαρχου στην περιοχή της Μεσσηνίας.
Συμμετείχε στην αποτυχημένη Μάχη στο Κρεμμύδι (7 Απριλίου 1821) και σε άλλες αψιμαχίες, αλλά στις 29 Απριλίου πιάστηκε αιχμάλωτος στο Παλαιόκαστρο του Ναυαρίνου και βασανίστηκε σκληρά από τον Ιμπραήμ, γνωστό του από τη θητεία του στο στρατό του πατέρα του. Τελικά απελευθερώθηκε το 1828 ύστερα από ανταλλαγή αιχμαλώτων και επιστολή του Κολοκοτρώνη προς τον Ιμπραήμ.
Στην τελευταία φάση του Αγώνα, συμμετείχε με το ιππικό του στην ανακατάληψη της Στερεάς Ελλάδας. Υπό την αρχηγία του Αυγουστίνου Καποδίστρια πήρε μέρος στην παράδοση των φρουρίων του Αντιρρίου (13 Μαρτίου 1829) και της Ναυπάκτου (18 Απριλίου 1829), καθώς και στην απελευθέρωση της μαρτυρικής πόλης του Μεσολογγίου (3 Μαΐου 1829).
Στη συνέχεια τέθηκε υπό τις διαταγές του Δημητρίου Υψηλάντη και συμμετείχε σε επιχειρήσεις στην Ανατολική Στερεά και συγκεκριμένα στην περιοχή της Θήβας. Μάλιστα σε δύο περιπτώσεις το ιππικό του κατανίκησε τους οθωμανούς σπαχήδες μπροστά στη Θήβα (10 Ιουνίου 1829) και στο Μεσοβούνι (29 Ιουλίου 1829).
Μετά την απελευθέρωση, παρέμεινε στην Ελλάδα κι εντάχθηκε στον τακτικό στρατό. Έφτασε μέχρι τον βαθμό του στρατηγού και χρημάτισε υπασπιστής του Όθωνα.
Ο Χατζηχρήστος πέθανε στις 19 Μαρτίου 1856 στο Ναύπλιο, σε ηλικία 73 ετών.
Γίνε συνδρομητής με μόλις 
Facebook
Google