Τζουζέπε Βέρντι

Τζουζέπε Βέρντι (1813 – 1901)
Τζουζέπε Βέρντι (1813 – 1901)

Ιταλός μουσουργός, από τους κορυφαίους συνθέτες στον χώρο της όπερας, την οποία ανέδειξε σε κύριο είδος δημοσίου θεάματος στην Ιταλία του 19ου αιώνα. Μερικά από τα πλέον δημοφιλή κομμάτια του, όπως η άρια La donna è mobile (Ριγολέτος), το χορωδιακό Va, pensiero (Ναμπούκο), το ντουέτο Libiamo ne' lieti calici (Λα Τραβιάτα) και το εμβατήριο Marcia Trionfale (Aida), από καιρό έχουν ξεφύγει από τον στενό χώρο της όπερας και συγκινούν ευρύτερα ακροατήρια.

Ο Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (Giuseppe Fortunino Francesco Verdi), γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1813 στο Ρόνκολε (σήμερα Ρόνκολε Βέρντι), ένα χωριό κοντά στο Μπουσέτο, στο Δουκάτο της Πάρμας, που τότε ανήκε στην Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία. Ο πατέρας του, Κάρλο Τζουζέπε Βέρντι, ήταν ιδιοκτήτης πανδοχείου, αγράμματος, αλλά και πολύ φτωχός για να δώσει στον γιο του πλήρη μόρφωση. Η μητέρα του, Λουίτζα Ουτίνι, ήταν επίσης αγράμματη και προτού παντρευτεί τον Κάρλο ασχολούταν με το γνέσιμο μαλλιού. Το αγόρι, όμως, έδειξε από νωρίς το μουσικό τάλαντο του και τράβηξε την προσοχή του Αντόνιο Μπαρέτσι, ενός πλούσιου εμπόρου από το Μπουσέτο και ερασιτέχνη μουσικού, που τον ενθάρρυνε και τον βοήθησε στις σπουδές του. Ο Βέρντι αντέγραφε και αντικαθιστούσε τον οργανίστα, ενώ παράλληλα άρχισε να συνθέτει κομμάτια για την τοπική φιλαρμονική και την εκκλησία.

Στα 18 του ο Μπαρέτσι τον έστειλε με έξοδά του στο Μιλάνο για σπουδές στο Ωδείο, αλλά δεν έγινε δεκτός, επειδή είχε υπερβεί το όριο ηλικίας. Παρέμεινε στο Μιλάνο για τρία χρόνια και σπούδασε κοντά στον Βιτσέντζο Λαβίνια, ένα μουσικό της Σκάλας της Μιλάνου. Το 1834 επέστρεψε στο Μπουσέτο για να διεκδικήσει με την υποστήριξη του Μπαρέτσι τη χηρεύουσα θέση του οργανίστα και διευθυντή της χορωδίας της εκκλησίας του Μπουσέτο. Απέτυχε να την καταλάβει, επειδή οι θρησκευτικοί κύκλοι της πόλης προώθησαν ένα δικό τους υποψήφιο, ονόματι Φεράρι. Η δυσάρεστη αυτή εμπειρία έθρεψε τον αντικληρικαλισμό του Βέρντι και την αντιπάθειά του για το Μπουσέτο. Παρόλα αυτά, δύο χρόνια αργότερα, ο Βέρντι διορίσθηκε αρχιμουσικός της εκκλησίας του Μπουσέτο, όταν ο Φεράρι παραιτήθηκε κάτω από τη διογκούμενη πίεση των μουσικών κύκλων της πόλης. Στις 4 Μαΐου 1836 ο Βέρντι νυμφεύθηκε την κόρη του πάτρωνα του Μαργαρίτα Μπαρέτσι.

Η ευκαιρία να συνθέσει την πρώτη του όπερα ήλθε το 1836, οπότε επέστρεψε και πάλι στο Μιλάνο. Ο Ομπέρτο, κόμης του Σαν Μπονιφάτσιο, ανέβηκε τελικά το 1839 στη Σκάλα του Μιλάνου και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε να του εξασφαλίσει μία παραγγελία για τρία έργα. Το πρώτο ήταν η κωμική όπερα Μιας μέρας βασιλιάς, που ανέβηκε το 1840 στη Σκάλα του Μιλάνου. Σημείωσε παταγώδη αποτυχία και κατέβηκε αμέσως μετά την πρεμιέρα της. O Βέρντι, που είχε χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του Μαργαρίτα, σε ηλικία 26 ετών, από εγκεφαλίτιδα και ένα χρόνο νωρίτερα τον γιο του Ιτσίλιο Ρομάνο, σε ηλικία 15 μηνών (το 1838 είχε χάσει την κόρη Βιρτζίνια Μαρία Λουίτζα σε ηλικία 17 μηνών), έπεσε σε μαύρη απελπισία και ορκίστηκε να μην ξαναγράψει όπερα.

Ο διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου τον απάλλαξε από το συμβόλαιό του, αλλά όταν έκρινε ότι έκλεισαν οι πληγές, του έδωσε ένα λιμπρέτο βασισμένο στην ιστορία του Ναβουχοδονόσορα Β'. Ο Βέρντι το διάβασε με κρύα καρδιά, ώσπου έφθασε στα λόγια των Εβραίων σκλάβων (Va Pensiero) και ανακάλυψε ότι είχε απαλλαγεί από τις αναστολές του. Το ανέβασμα του Ναμπούκο το 1842 είχε τεράστια επιτυχία και εδραίωσε τη φήμη του Βέρντι στην Ιταλία. Στην πρεμιέρα του έργου, τον ρόλο της κακιάς “Αμπιγκαίλε” ερμήνευσε η δημοφιλής εκείνη την εποχή σοπράνο Τζουζεπίνα Στρεπόνι (1815-1897), η οποία θα γινόταν η δεύτερη σύζυγός του το 1859. Ο Βέρντι είχε γεννηθεί σε μία διαμελισμένη Ιταλία. Γεννημένος Γάλλος πολίτης, ζούσε τώρα ως αλλοδαπός στο κατεχόμενο από τους Αυστριακούς Μιλάνο. Το κοινό του Ναμπούκο διέκρινε μέσα από την προσευχή των αιχμαλωτισμένων Εβραίων για απελευθέρωση τις δικές του ελπίδες να απαλλαγεί από τον ζυγό της αυστριακής αυτοκρατορίας.

Η δημοτικότητα του Βέρντι στην Ιταλία έγινε αφορμή να τον προσέξουν και στο εξωτερικό. Το 1846 πήγε στο Παρίσι για μία παράσταση του Ερνάνη και τον επόμενο χρόνο στο Λονδίνο, όπου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η όπερα Οι Ληστές, βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Σίλερ. Την τριετία 1851-1853 ο Βέρντι συνέθεσε τρεις ακόμη όπερες, τον Ριγολέτο, την Τραβιάτα και τον Τροβατόρε, που μεγάλωσαν τη δημοτικότητά του. Ο Ριγολέτος, που βασίζεται στο έμμετρο δράμα του Βίκτωρος Ουγκώ Ο Βασιλιάς διασκεδάζει, είχε προβλήματα με τη λογοκρισία, επειδή στο έργο του Ουγκό υπάρχει δολοφονική απόπειρα εναντίον ενός βασιλιά, πολιτικό ταμπού για την εποχή. Έτσι, ο Βέρντι αναγκάστηκε να παρουσιάσει τον ήρωά του ως δούκα για να μπορέσει να παρουσιάσει το έργο. Ανάλογα προβλήματα είχε και η Τραβιάτα, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά Η Κυρία με τις καμέλιες και είχε προκαλέσει σκάνδαλο στο Παρίσι.

Μεταξύ 1855 και 1870 ακολούθησαν μία σειρά από σπουδαίες όπερες του Βέρντι, όπως ο Χορός Μεταμφιεσμένων (1859), Η Δύναμη του Πεπρωμένου (1861) και ο Μάκβεθ (1862). Άλλες όπερες αυτής της περιόδου, που παίζονται λιγότερο συχνά, είναι οι Σικελικός Εσπερινός, Σίμων Μποκανέγκρα και Δον Κάρλος. Ο Χορός Μετεμφιεσμένων, με θέμα τη δολοφονία του βασιλιά της Σουηδίας Γουσταύου Γ', ήταν η τελευταία του σύγκρουση με την αυστριακή λογοκρισία. Το 1861 η Ιταλία ενοποιήθηκε κι έγινε ανεξάρτητο κράτος. Ο Βέρντι εξελέγη βουλευτής έως το 1865, οπότε παραιτήθηκε. Το 1874 ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Β' τον διόρισε γερουσιαστή.

Το 1869 συμμετείχε στη σύνθεση μιας συλλογικής Λειτουργίας, στη μνήμη του διάσημου συναδέλφου του Τζοακίνο Ροσίνι, ο οποίος είχε πεθάνει δύο χρόνια νωρίτερα. Η πρεμιέρα του έργου ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή και παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ενώπιον κοινού μόλις το 1988 στη Στουτγάρδη. Το μουσικό υλικό της δικής του συμμετοχής το επεξεργάστηκε και το συμπεριέλαβε πέντε χρόνια αργότερα στο περίφημο Ρέκβιεμ, στη μνήμη του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα Αλεσάντρο Μαντσόνι (1785-1873).

Το 1871 παρουσίασε ένα από τα διασημότερα έργα του, την Αΐντα, παραγγελία του Χεβίδη της Αιγύπτου Ισμαήλ Πασά (γιου του γνωστού μας Ιμπραήμ Πασά, που παρ' ολίγο να καταστείλει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο) για το άνοιγμα του Καναλιού του Σουέζ. Η όπερα με θέμα Αιγυπτιακό εκτυλίσσεται στην εποχή των Φαραώ και αφηγείται τον τραγικό έρωτα της πριγκίπισσας Αΐντα και του αξιωματικού Ρανταμές. Το 1873 περιμένοντας το ανέβασμα της Αΐντα στη Νάπολη έγραψε ένα κουαρτέτο εγχόρδων, το μοναδικό ορχηστρικό έργο της ωριμότητάς του.

Με την Αΐντα ο Βέρντι είχε φθάσει στον κολοφώνα της δόξας του. Τα επόμενα χρόνια θα συνθέσει μόνο δύο όπερες με σεξπιρικό περιεχόμενο (Ο Σέξπιρ ήταν ο αγαπημένος του συγγραφέας), τον Οθέλλο (1887) και τον Φάλσταφ (1893), καθώς και μία σειρά από χορωδιακά έργα. Τον περισσότερο χρόνο ζούσε αποτραβηγμένος στο κτήμα του κοντά στο Μπουσέτο, όταν δεν επέβλεπε το ανέβασμα των έργων του.

Στις 21 Ιανουαρίου 1901 κι ενώ παρεπιδημούσε στο Μιλάνο υπέστη βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο οργανισμός του άρχισε να εξασθενεί και στις 27 Ιανουαρίου ο μεγάλος συνθέτης παρέδωσε το πνεύμα, βυθίζοντας σε θλίψη τους Ιταλούς, που στο πρόσωπό του αναγνώρισαν έναν από τους πρωτεργάτες του «ριζορτζιμέντο». Περισσότερα από 300.000 άτομα τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία δύο μέρες αργότερα, σιγοτραγουδώντας το Va Pensiero, μία μελωδία που έγινε ο ύμνος της ιταλικής ενότητας.

O Τζουζέπε Βέρντι άρχισε την καριέρα του μετά τον θάνατο του Βιτσέντζο Μπελίνι, την αποχώρηση του Τζοακίνο Ροσίνι και την εποχή που ο Γκαετάνο Ντονιτσέτι πλησίαζε στο τέλος της δημιουργικής του ζωής. Μετά τα πρώτα δειλά βήματα εξελίχθηκε βαθμηδόν σε πρώτης γραμμής καλλιτέχνη και έφθασε να κάνει την όπερα αληθινό “μουσικό δράμα”, όπως έκανε ο σύγχρονός του Ρίχαρντ Βάγκνερ στη Γερμανία.

Στις μέρες μας, η μουσική του έχει προ πολλού ξεφύγει από τις αίθουσες συναυλιών. Οι «τιφόζι» στα γήπεδα της Ιταλίας ενθαρρύνουν τις ομάδες τους, τραγουδώντας το Θριαμβευτικό Εμβατήριο από την Αΐντα, το χορωδιακό των σιδηρουργών από τον Τροβατόρε ακούγεται σε τηλεοπτικά σποτς, ενώ το La donna è mobile (Φτερό στον άνεμο γυναίκας μοιάζει) συγκινεί ακόμα και αυτούς που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην όπερα.

Για τον Ιταλό αρχιμουσικό Ρικάρντο Μούτι, ο Βέρντι είναι ο μουσικός της Ζωής:

Είναι ένας συνθέτης απολύτως ικανός να απογυμνώσει και να μιλήσει για τα πάθη και τον πόνο μας, για τις ευχές και τα ελαττώματά μας κι αυτός είναι ένας από τους λόγους της παγκοσμιότητάς του: θα είναι για πάντα επίκαιρος. Όσο ο άνθρωπος έχει τα ίδια χαρακτηριστικά και δεν μοιάζει με φιγούρα του "Σταρ Τρεκ", κάθε γενιά θα ανακαλύπτει στη μουσική του Βέρντι μία κουβέντα παρηγοριάς.

Εργογραφία

Όπερες

Ομπέρτο, Kόμης του Σαν Μπονιφάτσιο
Πρωτότυπος τίτλος: Oberto, conte di San Bonifacio
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Αντόνιο Πιάτσα και Τεμίστοκλε Σολέρα
Πράξεις: 2
Πρεμιέρα: 17 Νοεμβρίου 1839, Σκάλα του Μιλάνου

Μιας μέρας βασιλιάς
Πρωτότυπος τίτλος: Un giorno di Regno
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φελίτσε Ρομάνι
Πράξεις: 2
Πρεμιέρα: 5 Σεπτεμβρίου 1840, Σκάλα του Μιλάνου

Ναμπούκο
Πρωτότυπος τίτλος: Nabucco
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Τεμίστοκλε Σολέρα
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 9 Μαρτίου 1842, Σκάλα του Μιλάνου

Οι Λομβαρδοί στην Πρώτη Σταυροφορία
Πρωτότυπος τίτλος: I Lomardi alla prima crociata
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Τεμίστοκλε Σολέρα
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 11 Φεβρουαρίου, Σκάλα του Μιλάνου

Ερνάνης
Πρωτότυπος τίτλος: Ernani
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 9 Μαρτίου 1844, Θέατρο Λα Φενίτσε Βενετίας

Οι δύο Φόσκαρι
Πρωτότυπος τίτλος: Ι Due Foscari
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 3 Νοεμβρίου 1844, Τεάτρο Αρτζεντίνα της Ρώμης

Ιωάννα της Λωρραίνης
Πρωτότυπος τίτλος: Giovanna D' Arco
Λιμπρέτο στα Ιταλικά:Τεμίστοκλε Σολέρα
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 15 Φεβρουαρίου 1845, Σκάλα του Μιλάνου

Αλζίρα
Πρωτότυπος Τίτλος στα Ιταλικά: Alzira
Λιμπρέτο: Σαλβαντόρε Καμαράνο
Πράξεις: 2
Πρεμιέρα: 12 Αυγούστου 1845, Θέατρο Σαν Κάρλο της Νάπολι

Αττίλας
Πρωτότυπος Τίτλος στα Ιταλικά: Attila
Λιμπρέτο: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε και Τεμίστοκλε Σολέρα
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 17 Μαρτίου 1846, Θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας

Μάκβεθ
Πρωτότυπος τίτλος: Macbeth
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 14 Μαρτίου, Τεάτρο Ντέλα Πέργκολα της Φλωρεντίας

Οι Ληστές
Πρωτότυπος τίτλος: I Masnadieri
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Αντρέα Μαφέι
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 22 Ιουλίου 1847, Θέατρο της Αυτού Μεγαλειότητας στο Λονδίνο

Ιερουσαλήμ
Πρωτότυπος τίτλος: Jerusalem
Λιμπρέτο στα Γαλλικά: Αλφόνς Ρουαγιέ και Γκιστάβ Βαέζ
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 26 Νοεμβρίου 1847, Όπερα των Παρισίων

Ο Κουρσάρος
Πρωτότυπος τίτλος: Il Corsaro
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 25 Οκτωβρίου 1848, Τεάτρο Γκράντε της Τεργέστης

Η Μάχη του Λενιάνο
Πρωτότυπος τίτλος: La battaglia di Legnano
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Σαλβαντόρε Καμαράνο
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 27 Ιανουαρίου 1849, Τεάτρο Αρτζεντίνα της Ρώμης

Λουίζα Μίλερ
Πρωτότυπος τίτλος: Luisa Miller
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Σαλβαντόρε Καμαράνο
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 8 Δεκεμβρίου 1849, Τεάτρο Σαν Κάρλο της Νάπολι

Στιφέλιο
Πρωτότυπος Τίτλος στα Ιταλικά: Stiffelio
Λιμπρέτο: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 16 Νοεμβρίου 1850, Τεάτρο Γκράντε της Τεργέστης

Ριγολέτος
Πρωτότυπος τίτλος: Rigoletto
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 11 Μαρτίου 1851, Θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας

Τροβατόρε
Πρωτότυπος τίτλος: Il trovatore
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Σαλβατόρε Καμαράνο και Λεόνε Εμανουέλε Μπάρνταρε
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 19 Ιανουαρίου 1853, Θέατρο Απόλλων της Ρώμης

Τραβιάτα
Πρωτότυπος τίτλος: La Traviata
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 6 Μαρτίου 1853, Θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας

Σικελικός Εσπερινός
Πρωτότυπος τίτλος: Les vepres sicilliennes
Λιμπρέτο στα Γαλλικά: Σαρλ Ντιβεριέ και Εζέν Σκριμπ
Πράξεις: 5
Πρεμιέρα: 13 Ιουνίου 1855, Όπερα των Παρισίων

Σίμων Μποκανέγκρα
Πρωτότυπος τίτλος: Simon Boccanegra
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 12 Μαρτίου 1857, Θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας

Αρόλντο
Πρωτότυπος τίτλος: Aroldo
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 16 Αυγούστου 1857, Τέατρο Νουόβο του Ρίμινι

Χορός Μετεμφιεσμένων
Πρωτότυπος τίτλος: Un ballo in maschera
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Αντόνιο Σόμα
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 17 Φεβρουαρίου 1859, Θέατρο Απόλλων της Ρώμης

Η Δύναμη του Πεπρωμένου
Πρωτότυπος τίτλος: La forza del destino
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 10 Νοεμβρίου 1862, Θέατρο Μπολσόι Καμένι της Αγίας Πετρούπολης

Ντον Κάρλος
Πρωτότυπος τίτλος: Don Carlos
Λιμπρέτο στα Γαλλικά: Καμίγ ντι Λοκλ και Ζοζέφ Μερί
Πράξεις: 5
Πρεμιέρα: 11 Μαρτίου 1867, Όπερα των Παρισίων

Αΐντα
Πρωτότυπος τίτλος: Aida
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Αντόνιο Γκισλαντσόνι
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 24 Δεκεμβρίου 1871, Όπερα του Καϊρου

Οθέλλος
Πρωτότυπος τίτλος: Otello
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Αρίγκο Μπόιτο
Πράξεις: 4
Πρεμιέρα: 5 Φεβρουαρίου 1887, Σκάλα του Μιλάνου

Φάλσταφ
Πρωτότυπος τίτλος: Falstaff
Λιμπρέτο στα Ιταλικά: Αρίγκο Μπόιτο
Πράξεις: 3
Πρεμιέρα: 9 Φεβρουαρίου 1893, Σκάλα του Μιλάνου

Χορωδιακά

Παίξε την τρομπέτα (Suona la tromba, 1848)
Πατριωτικός ύμνος σε ποίηση Τζουζέπε Μαμέλι.

Υμνος των Εθνών (Inno delle Nazioni, 1862)
Καντάτα για τενόρο, χορωδία και ορχήστρα, σε λιμπρέτο του Αρίγκο Μπόιτο.

Λειτουργία για τον Ροσίνι (Messa per Rossini, 1869)
Λειτουργία στη μνήμη του Τζοακίνο Ροσίνι, μαζί με 12 άλλους συνθέτες. Μεταθανάτια πρεμιέρα στις 11 Σεπτεμβρίου 1988 στη Στουτγκάρδη.

Ρέκβιεμ (Messa da Requiem)
Λειτουργία στη μνήμη του Αλεσάντρο Μαντσόνι για 4 φωνές, χορωδία και ορχήστρα. Πρεμιέρα στις 22 Μαΐου 1874 στον Ναό του Αγίου Μάρκου στο Μιλάνο.

Πάτερ Ημών (Pater Noster, 1873)
Για πενταμερή χορωδία.

Ave Maria (1880)
Για σοπράνο και έγχορδα.

Τέσσερα Ιερά Κομμάτια (Quattro Pezzi Sacri)
- Ave Maria: για μικτή χορωδία
- Stabat Mater: για μικτή χορωδία
- Laudi alla Vergine Maria: για γυναικεία χορωδία
- Te Deum: για διπλή χορωδία και ορχήστρα
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 7 Απριλίου 1898 στην Όπερα των Παρισίων.

Τραγούδια

Έξι Ρομάντζες (Sei Romanze, 1838)
- Non t'accostar all'urna (ποίηση Γιάκοπο Βιτορέλι)
- More, Elisa, lo stanco poeta (Τομάσο Μπιάνκι)
- In solitaria stanza (Γιάκοπο Βιτορέλι)
- Nell'orror di note oscura (Κάρλο Αντζολίνι)
- Perduta ho la pace (Γκέτε)
- Deh, pietoso, o addolorata (Γκέτε)

Η Εξορία (L'esule,1839) (Τεμίστοκλε Σολέρα)

Η αποπλάνηση (La seduzione,1839) (Λουίτζι Μπαλέστρα)

Κοίταξε το λευκό Φεγγάρι: Νυχτερινό (Guarda che bianca luna: notturno , 1839)
Για σοπράνο,τενόρο, μπάσο και φλάουτο ομπλιγκάτο.

Άλμπουμ με έξι Ρομάντζες (Album di Sei Romanze,1845)
- Il tramonto (Αντρέα Μαφέι)
- La zingara (Μανφρέντο Ματζόνι)
- Ad una stella (Αντρέα Μαφέι)
- Lo Spazzacamino (Φελίτσε Ρομάνι)
- Il Mistero (Φελίτσε Ρομάνι)
- Brindisi (Αντρέα Μαφέι)

Ο Φτωχούλης (Il poveretto, 1847) (Μανφρέντο Ματζόνι)

Η απόκληρη (L'Abandonée, 1849) (Λεόν Εσκουντιέ)

Stornello (1869) (ανώνυμου)

Έλεος Κύριε (Pietà Signor, 1894) (Βέρντι και Μπόιτο)

Για Πιάνο

Ρομάντζα χωρίς λόγια (Romanza senza parole, 1844)

Βαλς (Waltz)
Γράφτηκε από τον Βέρντι για πιάνο, αλλά παρέμεινε ανέκδοτο έως το 1963, οπότε ο Νίνο Ρότα το ενορχήστρωσε και το χρησιμοποίησε στο σάουντρακ της ταινίας του Λουκίνο Βισκόντι Ο Γατόπαρδος.

Μουσική Δωματίου

Κουαρτέτο Εγχόρδων σε Μι Ελάσσονα (String Quartet in E minor, 1873)

Ορχηστρικά

Αντάτζιο για Ορχήστρα (Adagio for Orchestra)

Συμφωνία σε Σι ύφεση μείζονα (Sinfonia in B flat major)

Συμφωνία σε ντο μείζονα (Sinfonia in C major)

Καπρίτσιο για φαγκότο και ορχήστρα (Capriccio for Bassoon and Orchestra)

Συμφωνία σε Ρε μείζονα (Sinfonia del M. Verdi in D major)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ EMAIL ΣΑΣ

Εγγραφείτε στο Newsletter μας για να λαμβάνετε κάθε μέρα στο email σας τα σημαντικότερα άρθρα του «Σαν Σήμερα .gr»


ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΜΕΛΟΥΣ

premium Γίνε συνδρομητής με μόλις 8 € / μήνα, στήριξε τον αγαπημένο σου ιστότοπο
και απόλαυσε premium περιεχόμενο, χωρίς διαφημίσεις!

ΜΑΘΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ