Γαλάτεια Σαράντη

Η Γαλάτεια Σαράντη υπήρξε από τις σημαντικές ελληνίδες πεζογράφους. Το 1997 έγινε η πρώτη ελληνίδα που εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Η Γαλάτεια Σαράντη γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1920 στην Πάτρα. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο Ψυχικού το 1939 και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1942-1947).

Πρώτη “εμφάνιση” στο περιοδικό «Νέα Εστία»

Στα ελληνικά γράμματα, πρωτοεμφανίστηκε το 1945 από το περιοδικό «Νέα Εστία» με το διήγημα «Το Κάστρο» και δύο χρόνια αργότερα δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό η νουβέλα της «Η ιστορία της Μαρίας και του Γιοχάνες», για την οποία ο Γρηγόριος Ξενόπουλος έγραψε, εγκωμιάζοντας και τα πρώτα διηγήματά της, ότι «έχει την ίδια πρωτοτυπία, το ίδιο μοντέρνο και υποβλητικό γράψιμο, την ίδια πηγαία, αυθόρμητη τέχνη».

Το 1953 το μυθιστόρημά της «Επιστροφή» τιμήθηκε με το «Βραβείο των Δώδεκα». Δύο άλλα βιβλία της απέσπασαν βραβεία: «Το παλιό μας σπίτι» το B’ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1960) και η συλλογή διηγημάτων «Να θυμάσαι τη Βίλνα» το A’ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1973). Το 1979 η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε το Βραβείο Ουράνη, για το μυθιστόρημα «Ρωγμές».

Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με την κρατική ραδιοφωνία σε λογοτεχνικές εκπομπές, καθώς και με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά.

Η πρώτη γυναίκα που εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών

Στις 20 Μαρτίου 1997 έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της τάξης Γραμμάτων και Τεχνών.

Η Γαλάτεια Σαράντη πέθανε στις 28 Δεκεμβρίου 2009, σε ηλικία 89 ετών. Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Σταύρο Πατσούρη, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Έγραψαν...

Η κ. Γαλάτεια Σαράντη με το σύνολο της πεζογραφίας της [...] στρέφεται κυρίως στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, που τον αντιμετωπίζει με ποιητικότητα και λυρική διάθεση και με σπάνια διεισδυτικότητα που απορρέει από μια οξύτατη παρατήρηση των ανθρώπινων καταστάσεων.Η τόσο άξια εκλογή της στην Ακαδημία Αθηνών δικαίωσε μια δημιουργική προσπάθεια πενήντα χρόνων και μια ζωή που την πέρασε με πίστη στις ηθικές και πνευματικές αξίες.

Τα μυθιστορήματά της κινούνται όλα περίπου στον ίδιο χώρο, της οικογένειας σε μια επαρχιακή πόλη. Η πεζογραφία της είναι λιγότερο ή παρουσίαση εξωτερικών καταστάσεων και περιστατικών, όσο μια πεζογραφία εσωτερικών διακυμάνσεων και αποχρώσεων, όπου κυριαρχούν οι χαμηλοί τόνοι και η γυναικεία τρυφερότητα. Σε όλα τα έργα της άλλωστε υπάρχει το στοιχείο της ποίησης και της μεταφυσικής νοσταλγίας.

Ο αφηγηματικός λόγος της Σαράντη, πρωτοπρόσωπος ή τριτοπρόσωπος, [...] σε όλο το έργο της, είναι πειστικός, υπαινικτικός, δίχως σπουδαίους ανανεωτικούς στόχους. Αντίστοιχα ο διανοητικός ορίζοντας της δράσης και των χαρακτήρων εμπνέεται από την εμπιστοσύνη στη ζωή, στην ενστικτώδη δύναμη του καθήκοντος.