Τα «Χρυσά Βατόμουρα» (Golden Raspberry Awards ή Razzies) είναι τα κινηματογραφικά βραβεία που απονέμει κάθε χρόνο το ομώνυμο ίδρυμα στη χειρότερη ταινία της χρονιάς, αλλά και σε άλλες κατηγορίες. Η σχετική τελετή γίνεται στο Λος Άντζελες, την παραμονή της απονομής των Όσκαρ, γι' αυτό είναι γνωστά και ως αντι-Όσκαρ.
Η ιδέα ανήκε στο αμερικανό δημοσιοσχετίστα Τζον Γουίλσον και ξεκίνησε ως πλάκα κατά τη διάρκεια μιας δεξίωσης που έδωσε στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, στις 31 Μαρτίου 1981, αμέσως μετά την απονομή των Όσκαρ εκείνης της χρονιάς. Μέσα στο κλίμα γενικής ευθυμίας που επικρατούσε, ζήτησε από τους καλεσμένους να ψηφίσουν τη χειρότερη ταινία της χρονιάς, ανάμεσα στη μουσική κωμωδία «Can't stop the music» με πρωταγωνιστές το συγκρότημα Village People και το ρομαντικό μιούζικαλ «Xanadu» («Ξαναντού», ο ελληνικός τίτλος) με πρωταγωνίστρια την Ολίβια Νιούτον-Τζον.
Ο Γουίλσον ανακοίνωσε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας διακωμωδώντας την τελετή απονομής των Όσκαρ. Ανέβηκε σ' ένα αυτοσχέδιο βάθρο και χρησιμοποιώντας ένα σκουπόξυλο για μικρόφωνο, ανακήρυξε το «Can't stop the music» ως τη χειρότερη ταινία της χρονιάς. Το γεγονός έλαβε αρκετή δημοσιότητα, βοηθούσης και της ιδιότητας του εμπνευστή του και άρχισε να καλύπτεται εκτενώς από τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα όταν η τελετή μετακινήθηκε μια μέρα πριν από την απονομή των Όσκαρ.
Τι σχέση έχει όμως το βατόμουρο με τη χειρότερη ταινία της χρονιάς; «Καμία» απαντάει ο Γουίλσον, ο οποίος, όπως έχει δηλώσει, είχε στο νου του τη φράση «blowing a raspberry», «φυσώντας ένα βατόμουρο» στην κυριολεξία, που στην αργκό σημαίνει μια συγκεκριμένη έκφραση λοιδορίας και αποδοκιμασίας.Το βραβείο είναι μία επίχρυση σύνθεση και αποτελείται από ένα βατόμουρο σε μέγεθος μπάλας γκολφ, το οποίο είναι στερεωμένο πάνω από μία μπομπίνα κινηματογραφικού φιλμ.
Για τα βραβεία αποφασίζουν τα μέλη του Ιδρύματος (Golden Raspberry Awards Foundation), που αποτελείται από ανθρώπους του κινηματογράφου και των MME, τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από άλλες χώρες. Η πλειονότητα των βραβευμένων δεν παρίσταται στην τελετή απονομής, εξ αιτίας της αρνητικής δημοσιότητας που θεωρούν ότι θα λάβουν.
Πάντως οι πιο πολλές ταινίες είναι όντως μεγάλες αποτυχίες, που οι συντελεστές τους θα ήθελαν να διαγράψουν από την εργογραφία τους. Εξαιρέσεις όμως υπάρχουν, όπως των ηθοποιών Σάντρα Μπούλοκ και Χάλε Μπέρι και του σκηνοθέτη Πολ Βερχόφεν, που δεν δίστασαν να παρευρεθούν στην τελετή και να παραλάβουν το βραβείο τους.
Υπάρχει και το φαινόμενο ένας καλλιτέχνης να είναι την ίδια χρονιά υποψήφιος και για Χρυσό Βατόμουρο και για Όσκαρ, με διαφορετικές βέβαια ταινίες. Αυτό συνέβη το 1993 με τον συνθέτη Άλαν Μένκεν, το 1998 με τον σεναριογράφο Μπράιαν Χέλγκελαντ και το 2010 με την ηθοποιό Σάντρα Μπούλοκ.
Γίνε συνδρομητής με μόλις 
Facebook
Google