Την μακρινή σου χώρα
πάντα νοσταλγούσες
τις γλώσσες μπέρδευες
στα χείλη τα ξανθά
κι όπως με κοίταζες
σαν κάτι, δήθεν, να ρωτούσες
απορημένα πρόφερες
τη λέξη «ντα».
Ω , δέστε. Είναι νύχτα
θά ’ρθει
γι’ αυτό χαμογελάω
τα μουσκεμένα μου μαντήλια
τ’ αρμυρά
βαθιά τα κρύβω
από τα ξένα μάτια
τ’ άπληστα
τα ερευνητικά.
Δεν είμαι με καμιά αλυσίδα
εδώ δεμένη
μα τα μαντήλια τ’ αρμυρά
σηματοδείχτες
σε νότια παρισινά προάστια
τ’ αφήνω
να με σέρνουν σταθερά.
*
Φανερά, σε σπηλιά κρυφή
άσπρο μαύρο στο στήθος
μαύρο κι άσπρο στα σκέλια
σε σπηλιά κρυφή
στη σπηλιά σου
ξεδιψώ με τ’ αλάτι.
Δες, ο άνεμος βιάζεται
κουβαλώντας τη θάλασσα
σε πελώρια όστρακα.
Δες ξανά
πώς φυσά
η καμένη ανάσα.
Κάνε γρήγορα.
Τώρα.
Η κορφή τού βουνού χαμηλώνει
και η πέτρα
ένα κρακ
σπάει το δέντρο στα δυό
σ’ ένα.
Μη μιλήσει κανείς.
Μια θολή συννεφιά
με χωρίζει απ’ τον κόσμο.
*
Ανεβαίνω την rue Royale κ εκεί απέξω απ’ του Μαξίμ που πήγες να
δειπνήσεις σε βλέπω να με χαιρετάς μ’ ένα ποτήρι μπύρα.
Η μακριά μου φούστα μπλέχτηκε στα γόνατα, λίγο πιο πάνω από
τ’ αγαπημένο χέρι.
Εσύ μου τό ’μαθές Marcel το πισωγύρισμα και το προσπέρασμα
του χρόνου, μόνο που μέσα μου πνιγήκαν οι ασπραγκαθιές.
Εδώ στη χώρα σου εκτοξεύτηκα κυνηγημένη από τα τανκς.
Ο ύπνος μου συρματοπλέγματα, περίμενε ν’ ανέβω στη σοφίτα
μου και ν’ αραδιάσω λέξεις.
Λέξεις πληγές για έναν ποιητή, γυμνή καρδιά σε ρούσικη σημύδα.
Το καμπανάκι αντήχησε Marcel: Ύπνος, έρωτας, μνήμη.
Πόσες φορές γλυκά μιλούν
τα χείλη — κι ας μη λένε.
Πόσες φορές πικρά θρηνούν
τα μάτια — κι ας μην κλαίνε.
*
Χειμώνας, ο πατέρας σου
κι η Άνοιξη μητέρα,
γλυκιά του Μάρτη συννεφιά,
μελαχρινούλα μέρα.
Facebook
Google