Τζιν Χάκμαν: Μία «σταθερή αξία» του Χόλιγουντ - Βιογραφία

Ο Τζιν Χάκμαν (Gene Hackman) υπήρξε μία από τις σταθερές αξίες του Χόλιγουντ έως το 2008, οπότε έβαλε τέλος στη μακρόχρονη καριέρα του. Ηθοποιός με ευρεία γκάμα ρόλων και μεγάλες ερμηνευτικές δυνατότητες ήταν υποψήφιος για πέντε Όσκαρ και κέρδισε δύο.

Ο Γιουτζίν Άλεν Χάκμαν γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1930 στο Σαν Μπερναντίνο της Καλιφόρνιας. Έφυγε από το σπίτι σε ηλικία 16 ετών και κατατάχθηκε στους πεζοναύτες για πέντε χρόνια, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός στον Πόλεμο της Κορέας.

Μετά την αφυπηρέτισή του ξεκίνησε σπουδές δημοσιογραφίας και τηλεοπτικής παραγωγής στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, αλλά τις εγκατέλειψε για ν’ αφοσιωθεί στην υποκριτική στο Pasadena Playhouse στην Καλιφόρνια.

Τα πρώτα βήματα στο θέατρο και τον κινηματογράφο

Ξεκίνησε από το θέατρο και άρχισε να γίνεται γνωστός από τη συμμετοχή του σε πειραματικές παραστάσεις του Off-Broadway στη Νέα Υόρκη. Το 1961 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με τη βιογραφική ταινία του Μπερτ Μπάλαμπαν «Mad Dog Coll», υποδυόμενος έναν αστυνομικό. Στην ίδια ταινία έκανε το ντεμπούτο του και ο Τέλι Σαβάλας.

Το 1964 πρωτοεμφανίστηκε στο Μπρόντγουεϊ ως νεαρός μνηστήρας στο θεατρικό της Μίριελ Ρέσνικ «Any Wednesday». Η ερμηνεία του τράβηξε την προσοχή των λαγωνικών του Χόλιγουντ και του δόθηκε ένας δεύτερος ρόλος στο δράμα του Ρόμπερτ Ρόσεν «Παράξενο Ρομάντζο» («Lilith», 1964), στο οποίο πρωταγωνιστούσαν ο Γουόρεν Μπίτι, η Τζιν Σίμπεργκ και ο Πίτερ Φόντα.

Έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Χάκμαν έβρισκε σταθερή δουλειά στον κινηματογράφο. Ξεχώρισε για τις ερμηνείες του στη μεγάλη επιτυχία του Άρθουρ Πεν «Μπόνι και Κλάιντ» («Bonnie and Clyde», 1967) και στην ταινία του Γκίλμπερτ Κέιτς «Ποτέ δε τραγούδησα για τον πατέρα μου» («I Never Sang for My Father», 1970), που του απέφεραν υποψηφιότητες για το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Η καθιέρωση και το πρώτο του Όσκαρ

Η καθιέρωση ήλθε το 1971, όταν ερμήνευσε τον ντετέκτιβ Ποπάι Ντόιλ στην κλασική ταινία δράσης του Γουίλιαμ Φρίντκιν «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» («The French Connection»). Η ταινία γνώρισε τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και του χάρισε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.

Παρέμεινε στην πρώτη γραμμή καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως «Η περιπέτεια του Ποσειδώνα» («The Poseidon Adventure», 1972), «H Συνομιλία» («The Conversation», 1974) του Φράνσις Φορντ Κόπολα και «Επτά αινίγματα για τον ντετέκτιβ Χάρι» («Night Moves», 1975) του Άρθουρ Πεν.

Πιο ανάλαφρες ταινίες – όπως η σάτιρα του Μελ Μπρουκς «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» («Young Frankenstein», 1974), στην οποία λάμπει σ’ έναν μικρό ρόλο ως τυφλός και η ταινία δράσης του Ρίτσαρντ Ντόνερ «Σούπερμαν» («Superman», 1978), στην οποία υποδύεται τον κακό Λεξ Λούθορ – καταδεικνύουν την υποκριτική του ευελιξία και το ανεκμετάλλευτο ταλέντο του στην κωμωδία.

Οι επιτυχημένες ταινίες του Χάκμαν της δεκαετίας του 1980 περιλαμβάνουν το ιστορικό δράμα του Γουόρεν Μπίτι «Οι Κόκκινοι» («Reds», 1981), το αθλητικό δράμα του Ντέιβιντ Άνσπο «Πάθος για μπάσκετ» («Hoosiers», 1986) και το νεο-νουάρ του Ρότζερ Ντόναλντσον «Αδιέξοδο» («No Way Out», 1987).

Το δεύτερο βραβείο Όσκαρ

Προτάθηκε και πάλι για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο πολιτικό θρίλερ του Άλαν Πάρκερ «Ο Μισισιπής Καίγεται» («Mississippi Burning», 1988) και κέρδισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για το ρόλο του Λιτλ Μπιγκ Ντάγκερτ στο αναθεωρητικό γουέστερν του Κλιντ Ίστγουντ «Οι Ασυγχώρητοι» («Unforgiven», 1992).

Από τις μεταγενέστερες ταινίες του μνεία αξίζει να γίνει για την κωμωδία του Μπάρι Σόνενφελντ «Πιάστε τον Κοντό» («Get Shorty», 1995), το πολιτικό θρίλερ του Τόνι Σκοτ «Δημόσιος Κίνδυνος («Enemy of the State», 1998), το κωμικόδραμα του Γουές Άντερσον «Οικογένεια Τενενμπάουμ» («The Royal Tennenbaums», 2001), το δικαστικό θρίλερ του Γκάρι Φλέντερ «Οι Ένορκοι» («Runaway Jury», 2003) και την πολιτική σάτιρα του Ντόναλντ Πέτρι «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου («Welcome to Mooseport», 2004), με την οποία αποχαιρέτησε τη μεγάλη οθόνη.

Στις 7 Ιουλίου 2004, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, εμφανίστηκε στην εκπομπή του Λάρι Κινγκ στο CNN και ανακοίνωσε το τέλος της κινηματογραφικής του καριέρας.

Η προσωπική του ζωή ποτέ δεν απασχόλησε τα μίντια, επειδή δεν το θέλησε ο ίδιος (υποστηρίζει πως ό,τι έχει να πει, το λέει με την τέχνη του). Ο Τζιν Χάκμαν έχει παντρευτεί δύο φορές και από την πρώτη σύζυγο έχει αποκτήσει τρία παιδιά.