Ρομάριο: Ο βραζιλιάνος γκολτζής που ασχολήθηκε και με την πολιτική

Ο Ρομάριο (Romário) είναι βραζιλιάνος πρώην ποδοσφαιριστής, ένας από τους πιο παραγωγικούς γκολτζήδες στην ιστορία του αθλήματος. Είχε καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ και κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης. Μετά την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με την πολιτική.

Ο Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 1966 στο Ρίο Ντε Ζανέιρο. Σε ηλικία 13 ετών ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του διαδρομή στην ομάδα νέων της Ολάρια και η εξέλιξή του ήταν ραγδαία. Σ’ έναν φιλικό αγώνα εναντίον της Βάσκο ντα Γκάμα πέτυχε τέσσερα γκολ, ένα κατόρθωμα που έπεισε την ομάδα του Ρίο να τον εντάξει στο δυναμικό της το 1981. To 1985 προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα της Βάσκο, με την οποία κέρδισε δύο πολιτειακά πρωταθλήματα, επιτυγχάνοντας 73 γκολ σε 123 αγώνες.

Τα πρώτα κατορθώματα και η μεταγραφή στην Αϊντχόφεν

Συμμετείχε με τη Βραζιλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ (1988), όπου αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και βοήθησε την ομάδα του να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο. Το 1989 η Βραζιλία κέρδισε το Κόπα Αμέρικα, με τον Ρομάριο να επιτυγχάνει το μοναδικό γκολ στον τελικό εναντίον της Ουρουγουάης.

Το 1988 μετεγγράφηκε στην ολλανδική Αϊντχόφεν, με την οποία κατέκτησε το νταμπλ στην πρώτη του σεζόν. Ο έλεγχος της μπάλας, η διαρκής κίνησή του μέσα στο γήπεδο, σε συνδυασμό με τη δύναμη και το εκπληκτικό του άλμα, τον ανέδειξαν σε έναν από τους κορυφαίους επιθετικούς στον κόσμο, παρόλο που το ύψος του ήταν μόλις 1,68 μ. Οι εφευρετικοί βραζιλιάνοι ποδοσφαιρόφιλοι δεν έχασαν την ευκαιρία και του είχαν δώσει το παρατσούκλι «Μπαϊξίνιο» («Κοντούλης»).

Παρόλα τα προσόντα του, ο Ρομάριο ήταν ένας ιδιόρρυθμος ποδοσφαιριστής και συχνά προκαλούσε προβλήματα στην ομάδα του. Τα πρόστιμα έπεφταν βροχή, επειδή δεν έδειχνε διάθεση στην προπόνηση, την οποία θεωρούσε σπατάλη ενέργειας, για τις εκρήξεις θυμού και τους διαπληκτισμούς με τους συμπαίκτες του και τις συχνές επισκέψεις του στο Ρίο με κάθε είδους δικαιολογία.

Αν και ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στους οπαδούς της Αϊντχόφεν, ήταν εξαιρετικά αντιπαθής στους συμπαίκτες του. Η ικανότητά του στο σκοράρισμα, ωστόσο, ήταν αναμφισβήτητη. Στα πέντε χρόνια που αγωνίστηκε με τη φανέλα της Αϊντχόφεν πέτυχε 125 γκολ.

Η μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα και ο τίτλος στο μουντιάλ των ΗΠΑ

Τον Μάρτιο του 1990 τραυματίστηκε σοβαρά και είχε μόνο συμβολική παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνης της χρονιάς που έγινε στην Ιταλία. Το 1993 άφησε την Αίντχόφεν για την Μπαρτσελόνα, όπου βοήθησε την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1994. Την ίδια χρονιά σημείωσε πέντε γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ, όπου η Βραζιλία κατέκτησε τον τίτλο ύστερα από 24 χρόνια, κερδίζοντας τις διακρίσεις του πρώτου σκόρερ και του ποδοσφαιριστή της χρονιάς από την FIFA.

Λίγο μετά τον θρίαμβό του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Ρομάριο έμεινε για λίγους μήνες ακόμη στην Μπαρτσελόνα και αποχώρησε στις αρχές του 1995, ύστερα από ένα καυγά με τον προπονητή του Γιόχαν Κρόιφ. Τα επόμενα χρόνια αγωνίστηκε κατά σειρά στη Φλαμένγκο (1995-1996, 1997, 1998-1999), τη Βαλένθια (1996-1997), τη Βάσκο Ντα Γκάμα (2000-2002, 2005-2006, 2007), τη Φλουμινένσε (2002-2004), την Αλ Σαντ Κατάρ (2003), τη Μαϊάμι (2006) και την Αντελαϊντ Γιουνάιτεντ Αυστραλίας (2006).

Ενώ συνέχισε να έχει κάποιες επιτυχίες με τις ομάδες του, έμεινε εκτός από την αποστολή της Βραζιλίας για τα Παγκόσμια Κύπελλα του 1998 και του 2002. Συνολικά, με την Εθνική Βραζιλίας αγωνίστηκε σε 70 παιχνίδια (1987-2005) και σημείωσε 55 γκολ. Ο Ρομάριο κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 2008, αλλά το 2009 επανήλθε για ένα αγώνα με την Αμέρικα, ομάδα δεύτερης κατηγορίας της Βραζιλίας, την οποία υποστήριζε ο πατέρας του.

Η “στροφή” στην πολιτική

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Ρομάριο στράφηκε στην πολιτική. Έγινε υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, εξαιτίας της κόρης του Άιβι, η οποία γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά του, που απέκτησε από τους τρεις γάμους του.

Το 2010 εξελέγη βουλευτής και το 2014 γερουσιαστής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Τρία χρόνια αργότερα άλλαξε κόμμα και προσχώρησε στους κεντρώους Podemos («Μπορούμε»). Το 2018 έθεσε υποψηφιότητα για κυβερνήτης της πολιτείας του Ρίο ντε Ζανέιρο, αλλά δεν εξελέγη.