Vita Nuova

Δe θέλω πια παρά να ζω έτσι όπως ένα δέντρο,
όπου θροϊζει ανάλαφρα σε πρωινό του Απρίλη
μέσ’ σ’ ένα κάμπο ειρηνικό, γεμάτον φως γαλάζιο
και παπαρούνες κόκκινες και άσπρο χαμομήλι.
Δε θέλω πια παρά να ζω έτσι σαν ένα ρόδο,
που άνθισε κατάμονο μέσα σε πράο χειμώνα
σ’ ένα πεζούλι φτωχικό κ’ ηλιόφωτο, που νά ’χει
ασβεστωμένο τοίχωμα να του κρατάει τό χώμα.
Θεέ μου! άσε με να ζω σαν ένα από τα μύρια,
τ’ ανώφελα τα έντομα που από το φως μεθάνε
και τη ζωή τους στους ανθούς ανάμεσα περνάνε·
μακρυά απ’ τον κόσμο, μοναχό σ’ ένα λευκό σπιτάκι:
και νά ’χω μέσα στην ψυχή των γέρων την ειρήνη
και στην καρδιά μου των φτωχών την ένθεη καλωσύνη