Αθήνα

Ήρωα λαέ, ελληνικέ, λαέ απελπισμένα
τίποτα πια δε σούμεινε να χάσεις παρά μόνο
τη λευτεριά, τον έρωτα της λευτεριάς, του δίκηου,
το σεβασμό τον άπειρο πούχεις στον εαυτό σου
Ήρωα λαέ δε σ' απειλεί πια ο φόβος του θανάτου!
Πόσο εισ' αγνός κι' ολόδιος με το βαθύ έρωτά σου.
Καρδιά και σάρκα σου πεινούν την πείνα του Αιώνιου
ήρωα λαέ που επίστεψες πως το ψωμί χρωστιέται!
Και πως σου δώσαν ένιμα τα όπλα για να σώσεις
το νόμου σου και την τιμή σου να ξαναστηλώσεις
Μπιστέψου μόνο στ' 'ατματα λαέ απελπισμένε.
Για λεημοσύνη στάδωσαν-κάνε τα συ Ελπίδα!
Σήκωσε την Ελπίδα σου μπροστά στη μαύρη φλόγα
στον ανελέητο θάνατο που δεν τολμάει κοντά σου.
Απελπισμένε συ λαέ, λβεντογεννημένε
λαέ των ψωμολύσσηδων που λίμαξαν Πατρίδα!
Μεγάλος και μικρός μαζύ-στα μέτρα του καιρού σου
διαφεντευτής παντοτεινός της κάθε πεθυμιάς σου
η σάρκα και το ιδανικό της σάρκας υφασμένα
η λευτεριά και το ψωμί προστάγματα της φύσης.
Η λευτεριά σα θάλασσ που απλώνεται στον ήλιο
και το Ψωμί σαν τους θεούς που σμίγει τους ανθρώπους.
Το λαμπερό κι' αληθινό και δυνατό αγαθό μας
πιο δυνατό κι' από τους εχθρούς κι' από τον κάθε πόνο!

Μετάφραση: Απόστολος Σπήλιος