Η καταστροφή

Αδιάκοπα στο πλάι μου ο Δαίμονας σαλεύει·
Ολόγυρά μου κολυμπά σαν αψηλάφητο αγέρι·
Τον καταπίνω και τον αισθάνομαι το πλεμόνι μου που καίει
Και το γεμίζει με μια αιώνια κι ένοχη πεθυμιά.

Μερικές φορές παίρνει, ξέροντας την μεγάλη μου αγάπη για την Τέχνη,
Τη μορφή της σαγηνευτικότερης των γυναικών,
Και, κάτω από μελαγχολίας προσχήματα απατηλά,
Συνηθίζει το χείλι μου σε ανήθικα ελιξίρια.

Με οδηγεί έτσι, από το βλέμμα του Θεού μακριά,
Ξέπνοο και από κούραση τσακισμένο, στη μέση
Των πεδίων της Αθυμίας, βαθιών και ερημωμένων

Και ρίχνει μες στα γεμάτα σύγχυση μάτια μου
Ρούχα λερά, τραύματα ανοιχτά,
Και τον αιματηρό της καταστροφής μηχανισμό!

Μετάφραση: Ελένη Κόλλια