Στον αναγνώστη

Η ανοησία, το σφάλμα, η αμαρτία, η φιλαργυρία,
Τα πνεύματά μας κατέχουνε και ταλανίζουν τα κορμιά μας,
Και τις τερπνές μας τύψεις συντηρούμε
Καθώς ταΐζουν τα παράσιτά τους οι επαίτες.

Οι αμαρτίες μας είναι επίμονες, δειλές οι μετάνοιές μας·
Αδρά πολύ τις εξομολογήσεις μας τις έχουν πληρωμένες,
Κι επιστρέφουμε όλο χαρά μέσα στο βουρκοτόπι,
Νομίζοντας πως με φτηνοκλάματα ξεπλένονται τα αίσχη μας.

Στο προσκεφάλι του κακού είν’ ο Τρισμέγιστος ο Σατανάς
Που το σαγηνευμένο πνεύμα μας λικνίζει με τις ώρες,
Και το βαρύτιμο της θέλησής μας μέταλλο
Έχει όλο εξανεμιστεί από τον φωτισμένο ετούτο χημικό.

Ο Διάβολος είναι που κρατά τα νήματα που μας κινούν
Στα πράγματα τα βδελυρά βρίσκουμε θέλγητρα
Καθημερινά στην Κόλαση κατηφορίζουμε ένα βήμα,
Δίχως φρίκη, ανάμεσα από σκότη ελεεινά.

Όπως ένας άθλιος άσωτος που φιλάει και τρώει
Το πολύπαθο βυζί μιας πολυκαιρισμένης τσούλας,
Κλέβουμε στο διάβα μας μια ηδονή παράνομη
Που ξεζουμίζουμε σα παραγινωμένο πορτοκάλι.

Στριμωγμένος, βρίθοντας σαν ένα εκατομμύριο λεβίθες
Μες στα μυαλά μας ξεφαντώνει ένας λαός δαιμονικών
Και σαν ανασαίνουμε, ο Θάνατος στα πνευμόνια μας
Κατεβαίνει, ποτάμι αόρατο, με στεναγμούς πνιγμένους.

Εάν η βία, το φαρμάκι, το στιλέτο, η πυρκαγιά,
Λεν έχουνε κεντήσει ακόμα με τα χαριτωμένα σχέδιά τους
Τον χυδαίο καμβά των οικτρών μας πεπρωμένων,
Είναι επειδή η ψυχή μας, αλί! δεν έχει τόλμη αρκετή.

Όμως ανάμεσα στα τσακάλια, τους πάνθηρες, τους λύκους
Τους πιθήκους, τους σκόρπιους, τους γύπες, τα φίδια,
Τα τέρατα που αλυχτούν, ουρλιάζουν, γρυλίζουν, έρπουν
Μες στο ανήθικο των διαστροφών μας θηριοτροφείο,

Είναι ένα ασχημότερο, πιο μοχθηρό, πιο αχρείο!
Παρ’ όλο που ούτε σαλεύει πολύ, μήτε βγάζει κραυγές μεγάλες,
Μετά χαράς συντρίμμι θα έκανε τη γη
Και μέσα σ’ ένα χασμουρητό θα κατάπινε την πλάση.

Είναι η Ανία! — με το μάτι φορτωμένο μ’ ένα κλάμα αθέλητο,
Ικριώματα ονειρεύεται την ούκα της καπνίζοντας
Το γνωρίζεις, αναγνώστη, το λεπτοκαμωμένο ετούτο τέρας,
Αναγνώστη υποκριτή, — όμοιέ μου, — αδελφέ μου.

Μετάφραση: Ελένη Κόλλια