Η χειμωνιάτικη θάλασσα
μ’ ένα βαθύ κι ασίγαστο αναφιλητό
πικρά μας ελέγχει
Οι πέτρες όμως
οι επιτάφιες πέτρες
σε μυριάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα
μιλούν μιαν άλλη
γκρίζα διάλεχτο.
Οι λίμνες το αίμα
μυρίζουν τόσο
που κι ενός «ρόδου μακρινού» τ’ αντίκρισμα
φέρνει ναυτία.
Με ψυχρά πράσινα μάτια
σα χειμωνιάτικη θάλασσα
η Ομορφιά μας ελέγχει.
Εμπρός μας στάθη το ’ ίνδαλμα...
Εμπρός...
Εμπρός!
της γης οι κο-λα-σμέ ...