Πικραγαπημένος

                                                        στον Κωνσταντίνο,
                  τον αυτόχειρα πατέρα της μητέρας μου

Άραγε, αν σε γνώριζα, θα σ’ αγαπούσα τόσο;
Αν σκούπιζα τις μύξες και τα κλάματα στα γόνατά σου
τ' αναφιλητά που μ' έπνιγαν, θα γίνονταν λέξεις;
Αν αγκάλιαζα το λαιμό σου πριν του καρφώσεις
       το μαχαίρι θ' άλλαζες γνώμη;
Χωρίς το θρήνο της λαβής θα' ταν πιο εύκρατο το αεράκι;
Αν αντίκριζα την άχραντη μορφή σου
θα' ταν αλλιώτικο το φως;
Στο πρόσωπό σου που ποτέ δεν είδα
είδα όσα ποτέ μου δεν θα ξαναδώ.

Έρχεσαι στον ύπνο μου ντυμένος στα μπλάβα.
Το ξημέρωμα με φωτεινές προθέσεις σβήνει για λίγο
των παιδικών το γκρίζο
και παύει ο πόνος να 'ναι διάδοχος του ύπνου.
Χρυσάφι στα χέρια σου το στάρι
και μύρο ο ιδρώς στο μέτωπό σου
που τρέχει νοερός να κρύψει τις δικές μου πράξεις
βυθισμένος καθώς είμαι στο μυρωμένο
σκοτάδι του βασιλικού.

Το όνομά σου: το μισό του κόσμου στο κενό.
Μισόλογα, μισόλογα, μισόλογα!
Πώς στα δικά μου λόγια να σε περιλάβω.
Λένε πως... Μα εγώ πιστεύω
πως έφυγες σαν ένα ρόδο που κουράστηκε ν' ανθίζει.

Έτσι απόκρημνος κι αμάραντος το μέσα μου
στοιχειώνεις.