Γραφομηχανή

Τικ, τακ-τακ, τσαφ, κρουτσουντόκ, ντοκ-ντόοκ, πλιτς,
κ’ η μέρα, κλοπ, ντροπ, κ’ η μέρα πάει χαμένη
μέ φραγκοδίφραγκα στά βρώμικα παγκάρια, φραγκ, ντρίιγκ,
με πείνα, με λύσσα, με μάταιη απληστία για τις απρόσιτες βιτρίνες,
καί σπάνε γρήγορα τά νύχια, λυώνει τό κρέας, σχεδιάζονται τα κόκκαλα
σαν πλήκτρα χαλασμένου πιάνου, φαγωμένα δάχτυλα
απ’ την πλύση, την έλλειψη μιας άλλης σάρκας, φαγωμένα
απ’ αυτόν τον γεμάτο στρόντιο-90 άνεμο, κραυγές πνιγμένες,
κάποιο παλιό χαστούκι, την καινούργια γραβάτα τού προϊστάμενου,
τις καλτσοδέτες πού σφίγγουν κάτω από τό γόνατο, την πρόωρη
εμμηνόπαυση. Όταν σκοτώθηκε ο Αργύρης, τότε πού πέφταν όλμοι
κ’ οι πρόσφυγες πλημμύριζαν τον έρημο σταθμό
μη με κρατάτε, ούρλιαζε, αφήστε με να σκοτωθώ, αφήστε με,
αφήστε κύριε το τάλληρό σας, τόν ξάπλωσαν στό παρατημένο πιάνο
κάποιος πάτησε τα παράφωνα πλήκτρα, τσαφ-κροκ,
δεν πειράζει κύριε, εύκολα σβήνεται ένα λάθος
αφήστε τό καπέλλο σας, που πια δεν έχει στόμα και μυαλό
μού φαίνεται πως μοιάζω στο καπέλλο σας τόο καπέλλο, τοκ,
τοκ-τοκ, πέφτουν τα δόντια μου σαν κουρελιασμένα πλήκτρα
ορθώνονται τα μαλλιά σ’ άγρια σύρματα, μοχλοί ξεφρενιασμένοι
των άλλων οι έτοιμες κουβέντες, ταινίες των λέξεων, καρούλια,
σβήνεται εύκολα μια ζωή, η γομολάστιχα, το αντίγραφο,
αφήστε κύριε το καπέλλο σας, τα κύκκαλα της νύστας,
τα κοκ, τακ-τοκ, χρόκ, ξεγρόκ