Γέρων αοιδός ψάλλων το Έαρ

Ήλθες, Μάρτιε, ήλθες λοιπόν,
κ’ επρασίνισαν πάλιν οι κάμποι,
και το βλέμμα του Έαρος λάμπει,
λάμπ’ εις όλην την γην χαρωπόν.

Ήλθες, Μάρτιε, κ’ ήλθαν μαζί
λύραι, ρόδα, φωναί αηδόνος,
κ’ η ταφείσα εις πλάκα χιόνος
φύσις θάλλει εκ νέου και ζή.

Ω στιγμαί ταραχής τρομεράς
ότ' εν μέσω βροντών και στροβίλων
επιπίπτουν σφοδρώς κατ’ αλλήλων
Εύρος, Ζέφυρος, Νότος, Βοράς!

Όλα έμειναν τώρα βωβά,
μόνη δε η γλυκεία γαλήνη
της θαλάσσης το κύμ' απαλύνει,
όπου νήσσα λευκή κολυμβά.

Παντού χλόη, παντού αφειδώς
άνθ' η φύσις προχέει ποικίλα·
παντού ψάλλ' η καλή Φιλομήλα,
των δασών ο μικρός αοιδός.

Το εράσμιον κάλλος υμνών
τι γλυκά, τρυφερά λαρυγγίζει
προς το ρόδον που αύρα λυγίζει
και ερύθημα βάφει σεμνόν!

Παρομοίως λευκή Ναϊάς
εις εγκώμια νέου Σατύρου
φλεγομένας αισθάνεται γύρου
τας ωραίας αυτής παρειάς.

Πόσαι, πόσαι ωραίαι σκηναί
την ψυχήν συγκινούν και φαιδρύνουν!
Και η Πρόκνη! ω πως με ηδύνουν
αι μικραί της, κομψαί της φωναί!

Της ανοίξεως άγγελε, τι,
τι ψελλίζει τό λάλον σου στόμα;
Τί παράπονα έχεις ακόμα,
σκληρά μήτηρ, σκληρά γαμετή;

Που να στρέψω το βλέμμα μου, που,
και τερπναί να μην είναι εικόνες;
Αλλά παύω και εις αηδόνες
κελαδείτε αυτάς του λοιπού:

Της Ελλάδος γλαυκέ ουρανέ,
ποταμοί και βουνά και κοιλάδες,
λίμναι λείαι, τερπναί πρασινάδες,
και Ζεφύρων πνοαί σιγαναί!

Είμ’ εξήκοντα ήδη ετών.
αλλά όταν εις σας ατενίσω,
επεθύμουν ακόμα να ζήσω
έτη άλλα δις, τρις εκατόν!