Ω, τότε, αγαπημένε μου

Ω, τότε αγαπημένε μου, κοντά στο Θεό που μένεις
θυμήσου στα παρθενικά μάτια μου πόσα πήρες
λουλούδια τα πρώτα όνειρα, όλης μου της θλιμμένης
αγάπης το φτωχό δόσιμο, κρυμμένο από τις μοίρες,
και φέρτα δώρα στο Θεό, ζητώντας να επιτύχης
το τέλειό μου εξαφάνισμα στο χάος των αιώνων.
Δε θέλω πλέον. Απόκαμα, πάρε με από της τύχης
τα νύχια εσύ... Συχώραμε... Το βάσανο των πόνων
ήταν χειρότερο για με. Συχώραμε να σβήσω.
Όταν περάσω, παίρνοντας του λυτρωμού το δρόμο
απλή σκιά, τα μάτια μου σεμνά θα τα σφαλίσω,
και θα πηγαίνω αλύγιστη και με γυμνό τον ώμο.
Θα με γνωρίση τότε αυτός γερμένος από τα ύψη.
Θάχω στον ώμο μια βαριάν υδρία. Θα με γνωρίση
ακόμα από το βάδισμα σαν τότε, από τη θλίψη,
απ' την υδρία των δακρύων που μούχε αυτός χαρίσει.