To Mary In Heaven (Στη Μαίρη που πέταξε στον Παράδεισο)

Thou ling'ring star, with lessening ray,
That lov'st to greet the early morn,
Again thou usher'st in the day
My Mary from my soul was torn.
O Mary! dear departed shade!
Where is thy place of blissful rest?
See'st thou thy lover lowly laid?
Hear'st thou the groans that rend his breast?

That sacred hour can I forget,
Can I forget the hallow'd grove,
Where, by the winding Ayr, we met,
To live one day of parting love!
Eternity will not efface
Those records dear of transports past,
Thy image at our last embrace,
Ah! little thought we 'twas our last!

Ayr, gurgling, kiss'd his pebbled shore,
O'erhung with wild-woods, thickening green;
The fragrant birch and hawthorn hoar,
'Twin'd amorous round the raptur'd scene:
The flowers sprang wanton to be prest,
The birds sang love on every spray;
Till too, too soon, the glowing west,
Proclaim'd the speed of winged day.

Still o'er these scenes my mem'ry wakes,
And fondly broods with miser-care;
Time but th' impression stronger makes,
As streams their channels deeper wear,
My Mary! dear departed shade!
Where is thy blissful place of rest?
See'st thou thy lover lowly laid?
Hear'st thou the groans that rend his breast?

Στη Μαίρη που πέταξε στον Παράδεισο

Αστέρι εσύ αργοκίνητο με την θαμπή σου αχτίδα,
οπού αγαπάς να χαιρετάς την πρώτη-πρώτη αυγή,
κάνε τη Μαίρη μου ναρθή ξανά στο φως της μέρας,
που απ’ την πικρή μου επέταξε για πάντοτε ψυχή!

Ω Μαίρη, αγαπημένη μου σκιά, που μούχεις φύγει!
που είν’ της γλυκιάς σου ανάπαψης η θέση η απαλή;
προσέχεις την αγάπη σου που τριγυρνά εδωκάτου;
τάχατε ακούς τα στήθη της που σκίζουν στεναγμοί;

Την αγιασμένην ώρα αυτή, μπορώ να λησμονήσω,
να λησμονήσω το ιερό το δάσος μας μπορώ,
που εσυναντόμαστε κοντά στον Έυρ, την κάθε μέρα,
πριν τον πικρό να νοιώσουμε του έρωτα χωρισμό;

Κι’ ο αιώνιος χρόνος που περνά, ποτέ αυτές δε θα σβήση
της ευτυχίας τις θύμησες απ’ τον παλιόν καιρό:
στο αγκάλιασμά μας το ύστερο, τη θεϊκιά σου εικόνα -
αχ! Λίγο το σκεφτήκαμε στα περασμένα αυτό!

Φύλαγε ο Έυρ φλοισβίζοντας τη χαλικοστρωμένη
ακρογιαλιά, με τάγρια τα δάση τα πυκνά·
τολόασπρο λευκάγκαθο κ’ οι ευωδερές σημύδες
στο μαγικό απλωνόντανε τοπίο αγκαλιαστά.

Τα λούλουδα εξεπήδαγαν ερωτικά απ’ το χώμα,
ερωτικά ετραγούδαγαν στους κλώνους τα πουλιά –
ωσπού μηνούσε το φευγιό της φτερωμένης μέρας,
η δύση πέρα η λαμπερή, πολύ, πολύ γοργά.

Ακόμα η μνήμη μου ξυπνά στις θύμησες εκείνες
και θλιβερά στοχάζεται την άθλια μου ζωή!
Ο χρόνος την εντύπωση γερώτερη την κάνει,
καθώς σκάβουν βαθύτερα το ρέμα οι ποταμοί.

Ω, Μαίρη! Αγαπημένη μου σκιά που μούχεις φύγει!
που είν’ της γλυκιάς σου ανάπαψης η θέση η απαλή;
προσέχεις την αγάπη σου που τριγυρνά εδωκάτου;
τάχατε ακούς τα στήθη της που σκίζουν στεναγμοί;

Μετάφραση: Γιάννης Δ. Φωτίου