Ο Εραστής

Ποιός άσχετος φαρμακοτρίφτης, ποιός νεκροζώντανος
χλαμυδάκιας, ποιός τζουτζές του Πλάτωνα έγραψε πρώτος
πως άμα σβήσει το φως όλες οι γυναίκες είναι ίδιες!

Απερίγραπτοι κορτάκηδες τον ακολούθησαν. Μασώντας
τη γαλήνη και φτύνοντας τα δόντια τους ανάμεσα στους
αιώνες έστρωναν το παπιγιόν και σώβρακο με λουλουδάκια

φορώντας έπνιγαν τις γυναίκες στην ερημιά ενός κρεβατιού
βιβλιογραφικά στηριγμένοι στη ρήση του προγόνου τους
του μύωπα, του σμβλύωπα, του αστιγματικού, του στραβάδη.

Συμφωνώ πως ο απρόσεχτος παρατηρητής θαμπωμένης γυναίκας
που ξαπλώνει μαζί του γυμνή στο φως των πυγολαμπίδων
με τα ρούχα της σκοτεινά ζώα παντού στο δωμάτιο μπορεί

ζαλισμένος από τα λικέρ και τις χαβάγιες του κήπου
να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθώς εκείνη
κοιτάζει αόριστα επάνω αριστερά με μισάνοιχτο στόμα

τα χείλια σε σιγηλή χαλάρωση και τους ώμους στιλπνούς
ανασαίνοντας βαθιά· το λίγο φως κάνει τη σάρκα γκρίζα
ενώ τα σεντόνια όντως όλα μοιάζουν μεταξύ τους στις πτυχές.

Αλλ' ως εδώ! ποιός παράφρων θα μπορούσε να αγνοήσει
τις διαφορές στο χνούδι των χεριών που ξάνθηνε το οξυζενέ
στα μικρά δάχτυλα των ποδιών που λύγισαν απ' τις γόβες.

Και τί να ειπώ για το μέγεθος των βυζιών, το μήκος του λαιμού
που δημιουργούν ολότελα διαφορετική αντίδραση στα φιλιά
τί να ομολογήσω για τον βραχνό ζουμερό τους εγκέφαλο

και την πάντοτε διαφορετική μουσική και τις πάντα δύσκολες
συνθήκες της επαφής και τέλος για τον σίγουρα καλύτερο
παλιό εραστή που τους ματώνει τη μιλιά λυχνίζοντας το σώμα.