Ο Πίτερ Σέλαρς (Peter Sellars) είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους σκηνοθέτες του θεάτρου και της όπερας. Ανήκει στην καλλιτεχνική πρωτοπορία και συχνά οι παραστάσεις του είναι τοποθετημένες σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο από το θεατρικό κείμενο.
Ο Πίτερ Σέλαρς γεννήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1957 στο Πίτσμπουργκ της πολιτείας Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου από αρκετά νωρίς έδειξε το σκηνοθετικό ταλέντο του. Το ανέβασμα της τραγωδίας του Σοφοκλή «Αίας» το 1986, τοποθετημένης στον πόλεμο του Βιετνάμ, προκάλεσε πολλές συζητήσεις και βοήθησε στην εκτόξευση της φήμης του.
Ξεχωριστή είναι η συνεργασία του με τον μινιμαλιστή συνθέτη Τζον Άνταμς σε μια σειρά από όπερες με σύγχρονο περιεχόμενο: «Nixon in China», «The Death of Klinghoffer», «El Niño», «Doctor Atomic», «The Gospel According to the Other Mary» και «The Girls of the Golden West». Μεταξύ άλλων, έχει σκηνοθετήσει όπερες στην Εθνική Όπερα της Ολλανδίας, την Εθνική Όπερα της Αγγλίας, τη Λυρική Όπερα του Σικάγο, την Εθνική Όπερα του Παρισιού και τα Φεστιβάλ του Εξ-αν-Προβάνς και του Ζάλτσμπουργκ.
Στα τέλη του 2020 εμπνεύστηκε και σκηνοθέτησε την ταινία «this body is so impermanent…» ως μια απάντηση προς την πανδημία, εμπνευσμένος από κείμενα της Σούτρα του Βιμαλακίρτι.
Ο Σέλαρς έχει διευθύνει αρκετά μεγάλα καλλιτεχνικά φεστιβάλ, στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα Φεστιβάλ του Λος Άντζελες (1990 και 1993) και του Καλλιτεχνικού Φεστιβάλ της Αδελαΐδας (2002). Το 2006 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του «New Crowned Hope», ενός φεστιβάλ στη Βιέννη, στο οποίο κάλεσε ανερχόμενους και καταξιωμένους καλλιτέχνες από διάφορα πολιτισμικά υπόβαθρα να δημιουργήσουν έργα μουσικής, θεάτρου, χορού, κινηματογράφου, εικαστικών τεχνών και αρχιτεκτονικής για τους εορτασμούς των 250 ετών από τη γέννηση του Μότσαρτ.
Ο Σέλαρς είναι καθηγητής στο Τμήμα Παγκόσμιας Τέχνης και Πολιτισμού του πανεπιστημίου UCLA του Λος Άντζελες, ιδρυτής του Boethius Institute του UCLA για τη μελέτη του Δυτικού Πολιτισμού και επιμελητής του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Τελιουράιντ.
Έχει βραβευτεί με πληθώρα βραβείων και διακρίσεων (MacArthur Fellowship, Erasmus Prize για τη συνεισφορά του στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, Gish Prize) και είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Έχει λάβει επίσης το βραβείο Polar Music Prize και ψηφίστηκε Καλλιτέχνης της Χρονιάς από το περιοδικό Musical America.
Το 2022, ο Πίτερ Σέλαρς συνέγραψε το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, το οποίο και έχει ως εξής:
Αγαπητές φίλες / Αγαπητοί φίλοι,
Καθώς ο κόσμος κρέμεται ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό, σταγόνα τη σταγόνα από την καθημερινή μετάδοση ειδήσεων, θα μου επιτρέψετε να προσκαλέσω όλους εμάς, ως δημιουργούς, να εισέλθουμε στο δικό μας πεδίο, τη δική μας σφαίρα και προοπτική του επικού χρόνου, της επικής αλλαγής, της επικής ευαισθητοποίησης, του επικού αναστοχασμού και του επικού οράματος; Ζούμε σε μια επική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας και οι βαθιές και επακόλουθες αλλαγές που βιώνουμε στις σχέσεις των ανθρώπων με τον εαυτό τους, μεταξύ τους και με τους μη ανθρώπινους κόσμους είναι σχεδόν πέρα από τις δυνατότητές μας να τις αντιληφθούμε, να τις αρθρώσουμε, να μιλήσουμε γι’ αυτές και να τις εκφράσουμε.
Δε ζούμε στον 24ωρο κύκλο των ειδήσεων, ζούμε στις παρυφές του χρόνου. Οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης είναι παντελώς ανεξόπλιστα και ανίκανα να αντιμετωπίσουν αυτό που βιώνουμε.
Πού είναι η γλώσσα, ποιες είναι οι κινήσεις και ποιες οι εικόνες που θα μας επέτρεπαν να κατανοήσουμε τις βαθιές μετατοπίσεις και ρήξεις που βιώνουμε; Και πώς μπορούμε να μεταδώσουμε το περιεχόμενο της ζωής μας, αμέσως τώρα – όχι ως είδηση αλλά ως βίωμα;
Το θέατρο είναι η τέχνη του βιώματος.
Σ’ έναν κόσμο που κατακλύζεται από αχανείς εκστρατείες τύπου, προσομοιωμένες εμπειρίες, φρικτά προγνωστικά, πώς μπορούμε να υπερβούμε την ατελείωτη επανάληψη των αριθμών για να βιώσουμε την ιερότητα και το άπειρο μιας ζωής, ενός ενιαίου οικοσυστήματος, μιας φιλίας ή της ποιότητας του φωτός σ’ έναν παράξενο ουρανό; Τα δύο χρόνια της πανδημίας της νόσου COVID-19 έχουν εξασθενήσει τις αισθήσεις των ανθρώπων, έχουν περιορίσει τις ζωές τους, έχουν σπάσει τους δεσμούς και μας έχουν φέρει σε ένα παράξενο σημείο μηδέν της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη.
Ποιοι σπόροι πρέπει να φυτευτούν και να μεταφυτευτούν αυτά τα χρόνια και ποια είναι τα υπερτροφικά χωροκατακτητικά είδη που πρέπει να εκριζωθούν πλήρως και τελεσίδικα; Τόσοι πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Τόση πολλή βία ξεσπά παράλογα ή απρόσμενα. Τόσα πολλά κατεστημένα αποκαλύπτονται ως δομές διαρκούς βαναυσότητας.
Πού είναι οι εθιμοτυπικές τελετές της μνήμης μας; Τι πρέπει να μνημονεύσουμε; Ποια είναι τα τελετουργικά που θα μας δώσουν επιτέλους τη δυνατότητα να οραματιστούμε εκ νέου και να δοκιμάσουμε να κάνουμε βήματα που δεν έχουμε κάνει ποτέ πριν;
Το θέατρο του επικού οράματος, του επικού σκοπού, της ανάκαμψης, της αποκατάστασης και της φροντίδας χρειάζεται νέες τελετουργίες. Δεν έχουμε ανάγκη να ψυχαγωγηθούμε. Έχουμε ανάγκη να συνευρεθούμε. Έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε τον χώρο και να καλλιεργήσουμε έναν κοινό χώρο. Έχουμε ανάγκη από προστατευμένους χώρους βαθιάς ακρόασης και ισότητας.
Το θέατρο είναι η δημιουργία επί της γης ενός χώρου ισότητας μεταξύ ανθρώπων, θεών, φυτών, ζώων, βροχοσταλίδων, δακρύων και αναγέννησης. Ο χώρος της ισότητας και της βαθιάς ακρόασης φωτίζεται από κρυμμένη ομορφιά, διατηρείται ζωντανός σε μια βαθιά αλληλεπίδραση μεταξύ κινδύνου, γαλήνης, σοφίας, δράσης και υπομονής.
Στην «Αβαταμσάκα Σούτρα» ή «Ανθοστόλιστη Γραφή», ο Βούδας παραθέτει δέκα είδη μεγάλης υπομονής στην ανθρώπινη ζωή. Ένα από τα ισχυρότερα ονομάζεται «Υπομονή κατά την Αντίληψη των Πάντων ως Αντικατοπτρισμών». Το θέατρο πάντοτε παρουσίαζε τη ζωή αυτού του κόσμου σαν έναν αντικατοπτρισμό που μας βοηθά να δούμε μέσα από την ανθρώπινη ψευδαίσθηση, αυταπάτη, τύφλωση και άρνηση με απελευθερωτική διαύγεια και δύναμη.
Είμαστε τόσο σίγουροι γι’ αυτό που βλέπουμε και για τον τρόπο με τον οποίο το βλέπουμε, που είμαστε ανίκανοι να δούμε και να αισθανθούμε εναλλακτικές πραγματικότητες, νέες δυνατότητες, διαφορετικές προσεγγίσεις, αόρατες σχέσεις και διαχρονικούς δεσμούς.
Έφθασε η ώρα για τη βαθιά ανανέωση του μυαλού, των αισθήσεων, της φαντασίας, της ιστορίας και του μέλλοντός μας. Η δουλειά αυτή δεν μπορεί να γίνει από απομονωμένους ανθρώπους που δουλεύουν μόνοι τους. Τη δουλειά αυτή πρέπει να την κάνουμε μαζί. Το θέατρο είναι η πρόσκληση για να κάνουμε αυτή τη δουλειά μαζί.
Σας ευχαριστώ βαθύτατα για τη δουλειά που κάνετε.
Γίνε συνδρομητής με μόλις 
Facebook
Google