Στέλιος Γεράνης

Ο Στέλιος Γεράνης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Στέλιου Παναγιωτόπουλου) υπήρξε ένας από τους πιο αξιόλογους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.

Μικρασιατικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1920 στην Αθήνα. Φοίτησε στην Πάντειο για δύο χρόνια (1938-1940) κι εργάστηκε αρχικά ως βοηθός λογιστή και στη συνέχεια ως εκτελωνιστής, ενώ ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία.

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1938 με δημοσιεύσεις στίχων στα περιοδικά «Νεότης», «Αργώ» και «Οδυσσέας» του Πύργου. Το 1944 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μεταπτώσεις». Τα ποιήματά του που έχουν τη σφραγίδα της δοκιμασίας του πολέμου είναι συγκεντρωμένα στις συλλογές: «Μεταπτώσεις», «Πορεία προς το φως» (1949), «Άνεμοι στο τέλμα» (1951), «Ένας καιρός ετοιμοθάνατος» (1955), «Παθολογία» (1960), «Ο χορός των χρωμάτων» (1964), «Ένας ψαλμός αιμόφυρτος» (1969), «Μικρά μου θαύματα» (1974) και «Μνήμη βομβαρδισμού» (1975).

Το 1975 τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «Μικρά μου θαύματα». Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, τα ρουμανικά, τα γερμανικά και τα πολωνικά. Έγραψε επίσης το πεζογράφημα «Ένας ευαίσθητος μποξέρ που έγινε αστυφύλακας» (1983) και δοκίμια για τον Διονύσιο Σολωμό, τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Νικηφόρο Βρεττάκο, τον Κώστα Βάρναλη, τον Κωστή Παλαμά και τους πειραιώτες ποιητές.

Φανατικός Πειραιώτης, διετέλεσε γενικός γραμματέας του Εκπολιτιστικού Ομίλου Πειραιά «Οι Φίλοι της Τέχνης», γραμματέας της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά, πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πειραιά, αρχισυντάκτης των εφημερίδων
«Δημοκρατικός Φρουρός» του Πειραιά και «Η Φιλολογική», καθώς και επιμελητής των περιοδικών εκδόσεων «Νεοελληνική Μούσα» και «Πορεία».

Ο Στέλιος Γεράνης πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 1993 στον Πειραιά, σε ηλικία 73 ετών, λίγες ημέρες μετά τη βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών, με το βραβείο ποίησης του Ιδρύματος Ουράνη.