Αλέξανδρος Νικολαΐδης

Δύο φορές αργυρός ολυμπιονίκης (2004, 2008) στο άθλημα του Τάε Κβον Ντο, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους έλληνες αθλητές. Ο θάνατός του σε νεαρή ηλικία από μία σπάνια μορφή καρκίνου προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1979 στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το Τάε Κβον Ντο από το αθλητικό σωματείο «Μέγας Αλέξανδρος» σε ηλικία τριών ετών και συγκεκριμένα το 1982. Ο πατέρας του ήταν πρωταθλητής του Τάε Κβον Ντο και ήταν αυτός που του καλλιέργησε την αγάπη του για το άθλημα. Σπούδασε Φυσική Αγωγή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), ενώ εργαζόταν ως πυροσβέστης.

Κορυφαίος αθλητής για το 2008

Τα δύο ασημένια μετάλλια που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004) και του Πεκίνου (2008) στην κατηγορία των +80 κιλών ήταν οι πιο λαμπρές στιγμές του στη μεγάλη αθλητική καριέρα του. Τον Δεκέμβριο του 2008 ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τους αθλητικούς συντάκτες μέλη του ΠΣΑΤ.

Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Ρώμη το 2008 στην κατηγορία των +87 κιλών και το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αγίας Πετρούπολης το 2010. Ενδιάμεσα το 2009 κατετάγη 5ος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Σε νεαρή ηλικία, το 1996 αναδείχτηκε πρωταθλητής Ευρώπης και Κόσμου στους έφηβους, ενώ το 1997 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες. Το 2004 επέστρεψε με το χρυσό μετάλλιο από την Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα, ενώ είχε χαρίσει το χάλκινο μετάλλιο στην Ελλάδα, το 1998 και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας.

Στις ευρωεκλογές του 2019, ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Σεπτέμβριο του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου του κόμματος.

Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης πέθανε στις 14 Οκτωβρίου 2022 από μια σπάνια μορφή καρκίνου (καρκίνωμα nut), σε ηλικία 42 ετών. Ήταν νυμφευμένος με τη δημοσιογράφο Δώρα Τσαμπάζη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.

Η ανάρτηση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη στο Facebook

Η δυσάρεστη είδηση ανακοινώθηκε μέσα από τον προσωπικό λογαριασμό του στο Facebook, με μία ανάρτηση που ήταν γραμμένη από τον ίδιο και η οποία δημοσιοποιήθηκε μετά τον θάνατό του.

Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ, όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.