Ευάγγελος Παντόπουλος

Ο Ευάγγελος Παντόπουλος ήταν έλληνας ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και θιασάρχης, από τους πρωτοπόρους δημιουργούς του αθηναϊκού θεάτρου στα τέλη του 19ου αιώνα. Διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, ενώ σημαντική ήταν η συμβολή του στην εξέλιξη του νεοελληνικού θεάτρου, ιδιαίτερα του κωμειδυλλίου.

Ο Ευάγγελος Παντόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1860. Σε νεαρή ηλικία παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και φωνητικής μουσικής. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στο Αίγιο το 1877 με τον θίασο Κοτοπούλη – Βασιλειάδου και από 1887 άρχισε να εμφανίζεται σε αθηναϊκά θέατρα.

Έπαιξε με συμπρωταγωνιστή τον Σπύρο Ταβουλάρη στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων του Σαίξπηρ (1887) και ανέβασε πολλά άλλα έργα
ή διασκευές ξένων συγγραφέων (Γκολντόνι, Ίψεν, Γκόγκολ και άλλων).

Σημαντική ήταν η συμβολή του στην εξέλιξη του νεοελληνικού θεάτρου, ιδιαίτερα του κωμειδυλλίου. Ανέβασε, μεταξύ άλλων, τα έργα: «Η τύχη της Μαρούλας» (1889) και «Το τέλος τής Μαρούλας» (γνωστό και ως «Ο μπαρμπα Λινάρδος», 1890) του Δημητρίου Κορομηλά, «Η λύρα του γερο-Νικόλα» (1891), «Ο καπετάν Γιακουμής» (1892) και «Γάμος διά φόλας (1892) του Δημητρίου Κόκκου, «Ζητείται υπηρέτης» (1891), «Οικογένεια Παραδαρμένου» (1892) και «Η νίκη του Λεωνίδα» (1893) του Μπάμπη Άννινου, «Ο Γενικός Γραμματέας» (1893) και «Υπαίθριοι Αθήναι» (1894) του Ηλία Καπετανάκη.

Εργογραφία

Έγραψε ο ίδιος τα έργα: «Δεν έσχισες την γάτα» (1889) και «Η νύφη τής Κούλουρης» (1895), όπου έπαιξε με πρωτοφανή επιτυχία τον ρόλο του υπενωμοτάρχη Μίχου Ζουλαχμάκη. Το 1892 ίδρυσε τον θίασο «Ελληνική Κωμωδία», ενώ αργότερα απέκτησε δικό του θέατρο. Συνεργάστηκε παράλληλα και με άλλους θιάσους, ιδιαίτερα με τον «Μένανδρο» των αδελφών Ταβουλάρη και συμμετείχε σε περιοδείες στο εξωτερικό και στην ελληνική επαρχία.

Έγραψε το ποίημα «Το Τσοπανόπουλο», το οποίο μελοποίησε ο συνθέτης Νικόλαος Κόκκινος. Το τραγούδι σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην εποχή του.

Ο Ευάγγελος Παντόπουλος ήταν αυτοδίδακτος ηθοποιός, αλλά διέθετε πλούσιο ταλέντο και διακρίθηκε για την επιμέλεια και την εργατικότητά του. Ξεχώρισε για την ερμηνεία των απλών ανθρώπων, των υπηρετών, των κωμικών τύπων, τους οποίους απέδιδε με δυναμισμό και ευαισθησία, εισάγοντας στοιχεία νατουραλισμού στο παίξιμό του.

Ήταν πολύ δημοφιλής στην εποχή του, αργότερα όμως δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και πέθανε πάμπτωχος στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών στις 14 Οκτωβρίου 1913.