Τσέζαρε Παβέζε

Ο ποιητής, μυθιστοριογράφος, μεταφραστής και κριτικός Τσέζαρε Παβέζε (Cesare Pavese) θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ιταλούς λογοτέχνες του 20ου αιώνα. Αν και εντάσσεται στη γενιά του νεορεαλισμού, τόσο το ποιητικό του έργο, όσο και η πεζογραφία του διακρίνονται για το λυρικό τους τόνο συγκερασμένο με κάποια στοιχεία κλασικισμού. Σε ορισμένα έργα του περιέγραψε την ιταλική κοινωνία την επαύριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: Τον κόσμο του χωριού («Οι δικοί σου τόποι»), το προλεταριάτο των πόλεων και τους μικροαστούς διανοουμένους, στην αντίθεσή τους με τις προνομιούχες τάξεις των μεγάλων πόλεων του ιταλικού Βορρά («Πριν αλέκτορα φωνήσαι», «Το όμορφο καλοκαίρι»). Σε μερικά μάλιστα έργα του, όπως το «Κοπέλες μόνες», προέβλεψε τις επικείμενες κοινωνικές ανακατατάξεις που θα επέφερε η οικονομική άνθηση της δεκαετίας του ‘50 στην Ιταλία. Συνέβαλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ομότεχνό του στη διάδοση και την απήχηση της αμερικανικής λογοτεχνίας στην Ιταλία.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Τσέζαρε Παβέζε γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1908 στο Σάντο Στέφανο Μπέλμπο του Πεδεμοντίου και ήταν γόνος μιας μικροαστικής οικογένειας. Σε ηλικία έξι ετών έχασε τον πατέρα του και τα βάρη της οικογένειας ανέλαβε η μητέρα του.

Φοίτησε σε γυμνάσιο Ιησουϊτών και ολοκλήρωσε τις δευτεροβάθμιες σπουδές του στο Λύκειο ΝτΑτζέλιο του Τορίνο, μαθητές του οποίου είχαν ιδρύσει το 1897 την ποδοσφαιρική ομάδα της Γιουβέντους. Στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, έχοντας ήδη αρχίσει να γράφει ποίηση.

Επειδή το λογοτεχνικό του ταλέντο δεν μπορούσε να εκφραστεί δημιουργικά λόγω της λογοκρισίας που ασκούσε το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι, ο Παβέζε ασχολήθηκε τη δεκαετία του ‘30 και του ‘40 με τη μετάφραση έργων αμερικανών συγγραφέων του 20ού αιώνα. Μετέφρασε επίσης έργα του Χέρμαν Μέλβιλ, από τον οποίο επηρεάστηκε βαθύτατα, καθώς και του Τζέιμς Τζόις. Δημοσίευσε κριτικά δοκίμια, τα οποία εκδόθηκαν μετά το θάνατό του στη συλλογή «Η αμερικανική λογοτεχνία και άλλα δοκίμια» («La letteratura americana e altri saggi», 1950).

Λόγω των αριστερών του πολιτικών πεποιθήσεών του, το 1935 συνελήφθη, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε για ένα διάστημα από το φασιστικό καθεστώς. Από την εμπειρία του αυτή εμπνεύστηκε το διήγημα «Η φυλακή» («II carcere»), το οποίο δημοσιεύθηκε στη συλλογή «Πριν αλέκτορα φωνήσαι» («Prima che il gallo canti», 1949) και τη νουβέλα «Ο σύντροφος» («II compagno», 1947).

Πρώτη ποιητική συλλογή

Μετά την απελευθέρωσή του έγραψε την πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Η δουλειά κουράζει» («Lavorare stanca», 1936), ενώ σε μία από τις πρώτες του νουβέλες με τον τίτλο «Οι δικοί σου τόποι» («Paesi tuoi», 1941) αναπολεί, όπως και σε μεταγενέστερα έργα του, τους τόπους των παιδικών του χρόνων. Από το 1943 έως το 1945 έζησε με τους παρτιζάνους της αντιφασιστικής αντίστασης στους λόφους του Πεδεμοντίου και μετά τον πόλεμο προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας και άρχισε να αρθρογραφεί στην κομματική εφημερίδα «Λ’ Ουνιτά».

Η αυτοκτονία

Ο κύριος όγκος του έργου του κυκλοφόρησε την περίοδο από το τέλος του πολέμου μέχρι τον πρόωρο θάνατό του. Από τα πιο αξιόλογα βιβλία του είναι: «Διάλογοι με την Λευκώ» («Dialoghi con Leucò», 1947), μία ποιητικού ύφους συζήτηση με θέμα την ανθρώπινη κατάσταση, «Το φεγγάρι και οι φωτιές» («La luna e i falo», 1950), μυθιστόρημα που αναφέρεται στην ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος επισκέπτεται τον τόπο που γεννήθηκε ψάχνοντας να βρει τον εαυτό του και «Το όμορφο καλοκαίρι («La bella estate», 1949), για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Στρέγκα, το κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο της Ιταλίας.

Στις 27 Αυγούστου 1950 ο Τσέζαρε Παβέζε βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Τορίνο. Είχε αυτοκτονήσει παίρνοντας μεγάλη δόση υπνωτικών χαπιών. Η αυτοκτονία του αποδόθηκε τόσο στην ερωτική του απογοήτευση από τη διάλυση του δεσμού του με τη αμερικανίδα ηθοποιό Κονστάνς Ντόλινγκ, όσο και στα ιδεολογικά του αδιέξοδα.

Βιβλία που εκδόθηκαν μετά τον θάνατο του

Ορισμένα από τα πιο σημαντικά έργα του εκδόθηκαν μετά το θάνατό του, όπως η συλλογή ερωτικών ποιημάτων «Θα έρθει ο θάνατος και θα έχει τα δικά σου μάτια» («Verra la morte e avra i tuoi occhi», 1951), η συλλογή διηγημάτων «Νύχτα γιορτής» («Notte di testa», 1953) και το χρονικό της εσωτερικής του εξέλιξης με τίτλο «Το επάγγελμα του να ζεις, ημερολόγιο 1935-1950» («II mestiere di vivere, diario 1935-1950»).

Ορισμένα από τα καλύτερα διηγήματά του εκδόθηκαν στη συλλογή «Διηγήματα» («Racconti», 1960), ενώ ο Ιταλό Καλβίνο επιμελήθηκε την έκδοση ενός τόμου, με ποιήματά του της περιόδου 1924-1950 με τίτλο «Εκδοθέντα και ανέκδοτα ποιήματα» («Poesie edite e inedite», 1962). Στα Ελληνικά, έργα του έχουν μεταφραστεί από τον Αλέξανδρο Κοτζιά, τον Στρατή Τσίρκα, τη Σώτη Τριανταφύλλου κ.ά.