Έρικ Λίντελ

Σκωτσέζος σπρίντερ που διακρίθηκε ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, κατακτώντας χρυσό μετάλλιο στα 400μ. και χάλκινο στα 200μ. Στα κατορθώματά του Έρικ Λίντελ βασίζεται η οσκαρική ταινία του Χιού Χάντσον «Οι δρόμοι της Φωτιάς» («Chariots of Fire»), παραγωγής 1981.

Ο Έρικ Λίντελ γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1902 στο Τιεντσίν της Κίνας, όπου ο πατέρας του διέδιδε την χριστιανική πίστη ως ιεραπόστολος. Το 1907 η οικογένειατου επέστρεψε στην Σκωτία και εγκαταστάθηκε στο Εδιμβούργο.

Ο Λίντελ ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε τόσο στο ράγκμπι όσο και στο στίβο ως μέλος των ομάδων του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, όπου φοιτούσε. Το 1923 αναδείχθηκε πρωταθλητής Μεγάλης Βρετανίας στις 100 υάρδες (91,44 μέτρα) και στις 220 υάρδες (201,168 μέτρα). Το ρεκόρ του στις 100 υάρδες (9''7) έμεινε ακατάρριπτο για 23 χρόνια.

Τον επόμενο χρόνο επελέγη να εκπροσωπήσει την Μεγάλη Βρετανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων. Στις 6 Ιουλίου, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον προκριματικό των 100 μέτρων, που ήταν και το δυνατό του αγώνισμα, επειδή συνέπεσε Κυριακή και ως πιστός χριστιανός πίστευε ότι αυτή η ημέρα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στον Κύριο. Εικεντρώθηκε έτσι στα 200 και 400 μέτρα. Στα 200 μέτρα τερμάτισε τρίτος και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο,ενώ στα 400 μέτρα θριάμβευσε, παρότι έτρεχε στην εξωτερική, με παγκόσμιο ρεκόρ 47''6.

Τον επόμενο χρόνο εγκατέλειψε τους στίβους και επέστρεψε στην Κίνα για να συνδράμει τον πατέρα του στο ιεραποστολικό του έργο. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη από τους Ιάπωνες εισβολείς και κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Βέιχσιεν, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Φεβρουαρίου 1945. Ο θάνατός του πιθανώς να οφείλεται σε όγκο στον εγκέφαλο, που είχε διαγνωστεί αλλά είχε κριθεί από τους γιατρούς μη εγχειρίσιμος.