Ευσπλαχνία θανάτου

Ο θάνατος είναι σπλαχνικός. Θα
μπορούσε και να είναι βαθύπλουτος αν -
και να νέμεται αυτός τα ναυάγια του βυθού του
όπως η θάλασσα, μα όχι.
Τα ξεβράζει με κίνημα τόσο απαλό,
μ’ ένα λίκνισμα πένθους μόλις ταράζοντας
τα νερά με επιπόλαια κύματα ή χαμόγελα αφρού.

Ο θάνατος είναι τρυφερός και αγαπάει τους
υπηκόους του.
Χαρίζει εκτάσεις ύπνου απέραντες,
δωρεάν τους τρέφει και τους συντηρεί,
με λάσπη τους στερεώνει τα μαλλιά
να μη χαλάει τη χωρίστρα τους ο αέρας.