Το ξεχασμένο όνομα

Έρχεται αυτή στον ύπνο μου συχνά και πάντα λυπημένη σαν αγνώριστη,
σχεδόν δεν τη γνωρίζω αν δεν ακούσω πρώτα τη φωνή της·
στα νύχια όλο βαδίζοντας και αργά επειδή φοβάται κιόλας μήπως με
ξυπνήσει ως το κρεβάτι μου. Και σκύβοντας που αισθάνομαι τα χείλη της
αν χνούδι έτσι τρυφερά πάνω στο αυτί μου ενώ η ανάσα της
με αγγίζει μόλις μ’ ένα ακράγγιγμα χλιαρού φτερού· και σκύβοντας
μου ψιθυρίζει ότι «δεν είναι τ' όνομά σου αυτό, αλλιώς σε βάφτισα
και ακόμα έχω φυλαγμένα τα μαλλιά μια τούφα τέφρα πίσω απ' το
εικόνισμα», μου λέει και το προφέρει τόσο σιγανά που δεν το ακούω,
αλλά τι όνομα απαλό, σκέφτομαι μες στον ύπνο μου, τι όνομα ωραίο
και απαλό, μα το πρωί το έχω ξεχάσει.