Ένας Ναύτης

H.M.S. Ajax
έλεγε το καπέλο του.
Μ’ αυτός το είχε κάτω απ’ τη μασκάλη σαν καρβέλι
και φορούσε
ένα κοντό φεσάκι κόκκινο.
Κι αργά σεργιάνιζε την Αλεξάντρεια.

Σιχάθηκε.
Σιχάθηκε την απέραντη θάλασσα.
Σιχάθηκε τα πλοία που πηγαίνουν πάνω της.
Σιχάθηκε τους ναύτες πού ’ναι πάνω στα καράβια.
Σιχάθηκε τό θάνατο που κουβαλούν οι άνθρωποι μέσα τους.

Ζητά
να κοιμηθεί για πάντα να ξεχάσει
στη ρίζα μιας ωγύγιας χουρμαδιάς
την ομορφιά του Παρθενώνα τα ερείπια.
Γι’ αυτό πήγε στο μάστορη των τατουάζ
που του σταμπάρησε μια φοινικιά
λίγο πιο κάτω απ’ τη μασκάλη
ανάμεσα σε μια γυμνή μ’ άσεμνη στάση,
που κάτω της έγραφε αυτά:
«Μαργκερίτ, Μαργκερίτ είσαι μια βρόμα»
για κάποια μαρσεγέζα που δε θέλησε να του δοθεί,
κι ένα γαλάζιο κάβουρα
που κέντησε σα βρέθηκε στα Φίτζι
μα δε θυμόταν πια γιατί.
Έτσι,
μια χουρμαδιά με φύλλωμα ζεστό
και ρίζες
όλο γαλήνη στεργιανή
και λησμοσύνη.