Ο παλιός κήπος

Μεσάνυχτα και των πνευμάτων ώρα.
Οι πύλες διάπλατα ανοίγουν τώρα
Σιγανά τα φύλλα τα τετράψηλα, φτιαγμένα
Από σίδερο σφυρήλατο και με χρυσάφι στολισμένα
Με στεφάνια πράσινα και κορδέλες πορφυρές
Και πλάσματα πολύχρωμα, ολόκληρες στρατιές
Στον κήπο ξέφρενα ορμούν.

Με μαλλιά σε κοτσίδες μυτερές πλεγμένα
Και καλοφτιαγμένα πρόσωπα, πουδραρισμένα
Γυναίκες και άνδρες στολισμένοι, μια πομπή
Με ρούχα μεταξένια, καταγωγή γαλατική
Με λόγο επιδέξιο, χειρονομίες διακριτικές
Με φράκο μπλε οι κύριοι, ενδυμασίες αρχοντικές
Φορέματα γαλάζια ή ροδόχρωμα σπάνιας ομορφιάς
Και βεντάλιες οι κυρίες της αλλόκοτης ετούτης συντροφιάς.
Καταφθάνουν ολοένα σε επιβλητικές σειρές,
Χωρίζονται έπειτα συζητώντας σε παρέες πιο μικρές
Συναντιούνται με χαμόγελο και νεύμα ιπποτικό
Μιλούν με πνευματώδες ύφος και ευγενικό
Με φέρσιμο κοσμοπολίτικο και τρόπο αλλόκοτο τριγυρνούν
Γελούν, καγχάζουν, αποπλανώνται και αποπλανούν
Των απέναντι χιονόλευκων μορφών των θεϊκών
Κοιτάζουν το περίγραμμα με βλέμμα ειδικών.
Κουρασμένοι τώρα φρούτα γεύονται δροσερά
Και με ρόδα ραίνουν ο ένας τον άλλο πορφυρά
Κίτρινα κι άσπρα που στον αέρα μαδάνε σιωπηρά.
Χτυπά η καμπάνα, τα ζευγάρια σκορπάνε βιαστικά·
Απ’ το παράθυρο κοιτώ. Κι ό,τι απομένει είναι τελικά
Ένα ψιθύρισμα εύθυμο στον αγέρα κι οι απαλές οι ευωδιές
Από το άρωμα που είχαν οι μεταξένιες εκείνες φορεσιές.
Ξάφνου ο άνεμος στο σκοτεινό το δάσος τα πλανεύει
Και μ' ένα φύσημα αίφνης τα πάντα διαλύει και κουρσεύει
Αστεία, βλέμματα ηδυπαθή, ψεύδη κομψά
Ρόδινες μάσκες ψυχρότητας κρυμμένης και αισθήματα λειψά.
Μα εγώ ήθελα από ώρα να πλαγιάσω, μιας κι είχα ήδη κουραστεί
Όταν εκείνοι στον κήπο χορεύαν μενουέτα κι είχανε ξεχαστεί
Με στόμφο τέτοιο συζητώντας που θύμιζε εποχές αλλοτινές
Κι έτσι βυθίστηκα επιτέλους στου ύπνου τις αγκάλες τις ερατεινές.