Ο Ποιητής λέει την Αλήθεια

Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω
για να μ ’ αγαπήσεις και να με κλάψεις
κάποιο απόβραδο αηδονιών
μ ’ ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα.

Θέλω ν’ αφανίσω το μοναδικό τεκμήριο
για τη δολοφονία των λουλουδιών μου
και να μετατρέψω το θρήνο μου και τους ιδρώτες μου
σ’ αιώνιο σωρό σκληρού σταριού.

Να μη σωθεί ποτέ το κουβάρι
του σ’ αγαπώ μ ’ αγαπάς, παντοτινά φλογερό
με υπέργηρο ήλιο κι αρχαία σελήνη·

Κι αυτό που δε μου δίνεις και δε σου ζητώ
να ’ναι του θανάτου, να μην αφήσει
μήτε έναν ίσκιο για την τρικυμισμένη σάρκα.