Η μελαγχολία εκείνη...

Φανερώθηκε πάλι η μελαγχολία εκείνη
όπως όταν τα νερά τραβιούνται
βρίσκεται στο κενό
η πληγωμένη πέτρα
και κάθε πνοή αέρα την πονάει.
Η γνώση του ολόκληρου
επιβάλλεται πάλι
σαν το μόνο πάθος,
ένας δρόμος μόνο από το πένθος
της αλησμόνητης ελιάς
τότε που το καλοκαίρι
είχε το τέλειο νόημά του
ακουμπώντας στις γαλακτερές
τυφλές πεδιάδες της ζέστης.
Στ' αυτιά, στις αμασχάλες είναι
τ’ αλάτια της ατέλειωτης δίψας μου
ενώ ξανά στροβιλίζεται στο φως
το άπειρο που έγινε σώμα
για να με τυραννήσει.
Σαν σε αμάξι κλεισμένη
πλησιάζω ένα κλάμα
κρυμμένο στον κήπο
πίσω από τίις φτέρες
δυναμώνει η φωνή του
και με παίρνει
η μελαγχολία του φόβου
το μόνο πια επικό στοιχείο της ημέρας.