Ένοικος

Κατοικεί σε νοικιασμένο σπίτι πολλών δωματίων μετέωρος. Του διαφεύγει πότε πραγματοποιήθηκε η μεταφορά τους εδώ. Υπολογιζει οτι θα έγινε πρόσφατα, γιατί οι εντυπώσεις του από το εδώ σπίτι είναι αποσπασματικές. Πάλι όμως, οι ενθυμήσεις από την προγενέστερη κατοικία τους περιέχουν κι αυτές σποραδική λήθη και χρόνο απόντα. Δεν θυμάται συνολικά το πριν σπίτι τους.
Η επίπλωσή τους δεν έχει μεταφερθεί ακόμη, και ορισμένα από τα έπιπλα κα σκεύη των προκατόχων υπάρχουν ακόμη εδώ. Εκτός αν τα έχουν παρατήσει.
Όλα αυτά τον συντηρούν σε μια κατάσταση μετεωρισμού.
Του κάνει επιπλέον εντύπωση που, τόσες μέρες εδώ (θα πρέπει να ζει αρκετό διάστημα εδώ, γιατί είναι σε θέση να θυμηθεί κάμποσα πρωινά του ξυπνήματα) δεν έχει συναντήσει την οικογένεια του μέσα στα πολλά δωμάτια του σπιτιού. Ενίοτε περνούν φευγαλέα στο βάθος τού διαδρόμου οι γονείς του. Αυτό τον ξενίζει, επειδή είναι σίγουρος πως οι γονείς του έχουν πεθάνει. Αυτό το ξέρει καλά, έχει και πιστοποιητικό κηδείας των.
Άλλο που τον θλίβει κάπως είναι που δεν πηγαίνει στην εργασία του. Όταν συνειδητοποιεί πως είναι ημέρα, η ώρα είναι δέκα πρωινή περασμένη. Αργά για γραφείο. Γνωρίζει πως θυμάται ότι εργάζεται υπάλληλος σε γραφείο από δεκαοχτώ ετών. Λογαριάζοντας δεκαοχτώ ετήσιες μετακομίσεις έκτοτε, θα πρέπει να πλησιάζει τα τριανταέξι. Άλλα στοιχεία δηλωτικά της ηλικίας του δεν διαθέτει, εξαιτίας μιας ενδοστρέφειας που τον ρουφάει. Σε ώρες εργάσιμες, πιάνει τον εαυτό του να περιφέρεται άρυθμα στα δωμάτια του σπιτιού. Με μια ενοχή αεργίας, κάθεται στην άκρη ξέστρωτου κρεββατιού, του οποίου τα σεντόνια δεν αναγνωρίζει, αλλά που χουν την δική του οσμή. Αυτό οφείλει να είναι το δικό του κρεββάτι. Τουλάχιστον το κρεβάτι όπου κοιμήθηκε την τελευταία νύχτα. Γιατί διατηρεί αλλιώτικη εικόνα του κρεβατιού όπου ξύπνησε χτες. Και αλλιώτικη από προχτές.
Φευγαλέα, αισθάνεται ότι αισθάνεται ενοχή που απέχει από την εργασία του. Ξέρει πως θα του δημιουργηθούν τύψεις. Μπορεί να υποστεί και επιπτώσεις — Αστυνομία. Ξέρει ότι από κάπου απέχει.
Άλλο που τον απασχολεί είναι εάν έχουν ενοικιάσει ολόκληρο το σπίτι ή ορισμένα μόνο δωμάτιά του. Γιατί κάθε πρωί, δηλαδη προχωρημένο πρωί, ίσως και μεσημέρι, αν κρίνει από τους έξω ήχους, βρίσκεται να απασχολεί διαφορετικό δωμάτιο. Όμως δεν διαθέτει ολοκληρωμένη μνήμη ολόκληρης ημέρας εδωμέσα.
Όλα τα δωμάτια μαρτυρούν πρόσφατη μετακόμιση εδώ, και διευθέτηση προσωρινής διαμονής: ζάχαρη σε χαρτοσακούλα ανοιγμένη ακατάστατα, ίχνη από καφέ πάνω στη σακούλα, σαχουλάκι μέ καφέ και απάνω του ακουμπισμένο κουταλάκι μέ κατάλοιπα ζάχαρης, φλιτζάνι με κατακάθια καφέ. Παρότι δεν συγκρατεί γεύση από καφέ. Επιπλέον του κάνει εντύπωση ότι δεν θυμάται να έχει πεινάσει, ενώ δεν διατηρεί καμία διαδικασία τροφής. Δεν έχει καθόλου μνήμη γεύσεων φαγητού τα τελευταία δυο χρόνια. Ίσως να τρώει σε στιγμές βίαιης εσωτερικής ζωής και δεν το συνειδητοποιεί. Τρόφιμα όμως στο σπίτι δεν έχει ανακαλύψει. Ούτε αποφάγια.
Και δεν ξέρει σε ποιά οδό έχει μετακομίσει, γιατί ακόμη δεν ευκαίρησε να βγει να κοιτάξει.
Περιέρχεται τα δωμάτια και με μια ενοχή, πρόθυμος να δεχτεί έξωση, γιατί δεν γνωρίζει πόσα δωμάτια δικαιούται η οικογένειά του. Τα παραθυρόφυλλα θα μένουν κλεισμένα, γιατί διατηρείται ημίφωτο. Εκτός αν είναι νύχτα. Η εκτός εάν διατηρείται μονίμως νύχτα. Ή εκτός εάν νομίζει μόνο πως όλα αύτά κρατούν μέρες, ενώ, ίσως, κατά την αληθινή πραγματικότητα, να πρόκειται για μια μόνο διαπλατυμένη στιγμή νύχτας.
Σε όλο το σπίτι, στα έπιπλα κυρίως, μια σαν παγιωμένη σκόνη. Γι’ αυτό προσπαθεί να εγγίζει όσο γίνεται λιγότερο.
Μια ή δυο στιγμες απόρησε που δεν βλέπει τ’ αδέρφιά του. Από το στρατό θα πρέπει να έχουν απολυθεί, γιατί θυμάται οτι γιόρτασαν την απόλυσή τους. Ίσως, πάλι, η απορία του δημιουργήθηκε σε ώρες εργάσιμες, όταν τ’ αδέρφια του λείπουν στα γραφεία τους.
Περισσότερο τον απασχολεί το θέμα των επανερχομένων γονέων του, και αυτές οι διαλείψεις παρουσίας. Υπάρχουν διαρροές πραγματικότητας. Δεν συγκρατεί μια ολοκληρωμένη μέρα, αλλά αποσπάσματα της. Κυρίως του λείπουν ηλιοβασιλέματα. Περιμένει να δει την αδερφή του να επιστρέφει από την εργασία της,αλλά τον παραξενεύει που την προσδοκά να εμφανιστεί με μαθητική ποδιά και τσάντα σχολική. Λέει μέσα του πως αυτό θα οφείλεται στην ενδοστρέφειά του. Τον στροβιλίζει υψηλή εσωτερική ζωή και φαίνεται, στην διάρκεια του στροβιλισμού, του διαφεύγουν ισχυρά τεμάχια πραγματικότητας. Μια φορά, πιστοποιητικό κηδείας των γονέων του διαθέτει, και αυτή τη διέλευσή τους από τους διαδρόμους θα πρέπει να την αποκαταστήσει.
Δεν καθόρισε ακόμη σε ποιο από τα δωμάτια κατοικούν oι γονείς του. Επιπλέον, κάθε μέρα του αποκαλύπτεται και καινούργιο δωμάτιο. Ίσως το σπίτι να είναι απέραντο. Ισως, πάλι, ο ίδιος να δρα με εξαιρετικά αργό ρυθμό και πραγματοποιεί ελάχιστη κίνηση κάθε μέρα.
Αλλο που να του δημιουργεί αμηχανία είναι πως, κάθε φορά που ανοίγει την πόρτα προς ένα καινούργιο δωμάτιο, βρίσκει μέσα έναν νέο, κάπου εικοσιδύο ετών, άνθρωπο υγείας, με μαλλιά κοντά σαν αποφασιστικά και μυς που ενεργούν εναρμονισμένα κάτω από το πουκάμισό τον. Ο νέος αυτός, κάθε φορά, σά να διαμαρτύρεται πως τελευταία φορά που ανέχεται να τον ενοχλούν, με λόγια κοφτά, ολίγων συλλαβών και χείλη έντονα, αλλά πολύ χαμηλόφωνα, σα να τον περιφρονεί τόσο που δε νιάζεται αν του διεκπεραιωθούν τα λόγια. Κι έτσι δεν συλλαμβάνει ούτε μία λέξη. Εκτός αν έχει χάσει την ακοή του και δεν του το έχουν αποκαλύψει.
Δίπλα στον νέο, σε κρεβάτι, μια γυναίκα και μόλις έχουν ολοκληρώσει έρωτα, ή έτοιμοι να ξαναρχίσουν. Στην τελευταία συνάντηση μπόρεσε και κατάλαβε πως είναι άλλη γυναίκα κάθε φορά. Και ο νέος σα να δηλώνει πως έτσι βγάζει το ψωμί του και λόγο δε δίνει κανενός.
Απάντησε στον νέο, η γυναίκα στο κρεβάτι σαν αμέτοχη, πώς τυχαία τον ενοχλεί, δεν έχει καθόλου πρόγραμμα να τον ενοχλήσει, και καθόλου δεν του πέρασε από το νου ότι ο νέος βρίσκεται εδώ παράνομα, αλλά, φαίνεται, δεν έχει αποσαφηνιστεί ποιά δωμάτια ανήκουν στον καθένα, γιατί και ο νέος μεταχειρίζεται κάθε φορά διαφορετικό δωμάτιο για τον έρωτά του.
Αποφάσισε πως ίσως πρέπει να σχηματίσει την πεποίθηση ότι μπήκε στο σπίτι από παρανόηση, χωρίς να το έχουν νοικιάσει οι δικοί του, αλλά σε στιγμή βιαιότερης ενδοστρέφειας και εσωτερικής ζωής μπήκε εδώ χωρίς νά προσέξει πως, και έκτοτε διαμένει εδώ εκκρεμής, πιστεύοντας λανθασμένα πως είναι νόμιμος ένοικος, ενώ το σπίτι ανήκει στον νέο και μεγάλη του η ανεκτικότητα που του επιτρέπει.
Πάλι, αν είναι έτσι, γιατί κυκλοφορούν στο διάδρομο οι γονείς του;
Όμως γνωρίζει ότι δεν είναι ιδιοκτήτης του σπιτιού.