Βρήκα μες σε χαρτιά κιτρινισμένα
το σονέτο για κείνη την κυρία,
πού ’ταν τότες κορίτσι, όλο ευτυχία,
τα 18 δεν τα ’χε δα κλεισμένα!
Κι είν’ άπό τότες χρόνια 23 -
λιγώτερα μήτ’ ένα - περασμένα.
Θα ’χει πατήσει πια τα 41.
Τάχα όμως να ’χει νιώσει δυστυχία;
Τώρα δέ θα ’ναι πια μήτε δροσάτη
μήτε και πεταχτούλα μήτε νια.
Θα ’ναι δυσκολοκίνητη, γιομάτη,
μα ακόμη θα κρατεί κάτι.
«Κλείνω» θα λέει με νάζι «τα εικοσιεννιά».
Μα οι αριθμοί δεν έχουνε σπλαχνιά.