Μνήμη

Σμαράγδιζε το πέλαγο.
Καράβια μικρά βγάζαν φτερά υδάτινα.
Απ’ το τοπίο έλειπε μονάχα τό νησί:
χελώνας καύκαλο που μετακόμισε.

Απ’ το παράθυρο η θάλασσα.
Το μαλακό ντιβάνι.
Ντουλάπες αρχαιόπρεπες.
Καθρέφτες. Και στη γωνιά
ο γερο-γκρας για τους κομιτατζήδες.

Η μνήμη επιστρέφει
με λαστιχένια πέδιλα,
λες και κολλούν τα βήματα
στις ίδιες πέτρες
πίσω απ’ την αυλή ο κήπος,
πίσω απ’ τον κήπο η στέρνα,
— η γούρνα, η δεξαμενή —
μες στα νερά της να παγώνει
το εικόνισμα της Παναγιάς
με τις πλεξούδες από σκόρδα.