Bella Ciao

Τίποτα δεν τους χώριζε πια.
Μόνο η θάλασσα.
Η πατρίδα του, από την άλλη άκρη,
δεν φαινόταν. Ρωτούσε για την απόσταση.
Πόσα μίλια; Προς τα πού;
Κ’ ήταν η Αδριατική
ένας θαμπός καθρέφτης:
κανένα νησί δεν αντικατόπτριζε.
Τότε το πεύκο
απλώνοντας τα κλαριά του
πάνω απ’ το πέλαγο
του πρόσφερε μια γέφυρα
όπου η σκέψη του, μικρό μυρμήγκι,
βάλθηκε να περπατάει.
Μια κουκουτζέλα πέφτοντας
μ’ ένα ξερό κρότο στα χαλίκια,
τον συνέφερε. Κι άκουσε δίπλα του,
απ’ το τρανζίστορ μιας παρέας,
το «Bella Ciao»
«Δεν βαριέσαι»,
είπε μέσα του. «Νοσταλγίες τώρα!
Καλά είναι κ’ εδώ».