Τα χρόνια περνούν
φθινοπωρινές βροχές πέφτουν πάνω στην τέντα μου
οι ικανότητές μου δεν σημαίνουν τίποτα για μένα
το κορίτσι μου δεν με συναντά πια
Ίσως γιατί έχω κρεατοελιές στον πούτσο
ή βρήκε ίσως κάποιον νεότερο άντρα με απαλό πούτσο
Μπορώ και βλέπω τα πάντα μες απ’ το μπουκάλι
του κρασιού μου
Ο Ουΐτμαν ήταν χαρούμενος για κάτι εδώ γύρω
τι είπε ο Ουΐτμαν σαν τον ακολούθησαν
εκατομμύρια άρρωστοι;
Τα πρωτοσέλιδα δέκα περασμένων ημερών
δεν μ’ ενδιαφέρουν πλέον
κουρέλια στοργικά πλεγμένα καταλήγουν σε καφάσια του γκαράζ
Το λευκό περιστέρι βεβηλωμένο κι άχρηστο
και ποιος ζητάει σοφία;
Ο κόσμος είναι μια γομολάστιχα για τούτες τις λέξεις
Ω θλιμμένε Μποντιντάρμα μίλησες σωστά,
Ό,τι αγαπήσαμε χάθηκε.
Κανείς στην καρέκλα
κανείς στα βιβλία
κανείς στη βροχή.
Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Long Island Chinese Poem Rain
The years are hurrying
Autumn rains fall on my awning
My accomplishments mean nothing to me
My girl no longer visits me
Maybe because I got warts on my cock
Or she found a younger man with a smooth cock
I can look up anything in my wine bottle
Whitman was happy about something around here
Followed by millions sick
What, Whitman, say?
The headlines of ten days ago no longer interest me
Rugs woven lovingly end on garage crates
The white dove desecrated in desuetude
And who wants wisdom?
The world is an eraser for these words
Oh sad Bodhidharma you were right
Everything we loved disappeared
Nobody in the chair
Nobody in the books
Nobody in the rain
Facebook
Google