Τ’άλογο του σκακιού

Προσεχτικό κι ασάλευτο, βουβό κι αφαιρεμένο,
στο μαύρο ή στ’ άσπρο, υπάκουο, πηδάει καί περιμένει.
Στο μαύρο ή στ’ άσπρο, ασάλευτο, βαθειά συλλογισμένο,
τό σκυθρωπό κι αμίλητο παιγνίδι λογαριάζει
Μια κίνηση, άλλη κίνηση, μια σκέψη, κι άλλη σκέψη.
Τριγύρω οι ξύλινοι σου εχθροί κι οι επίβουλοι σκοποί τους. 
Τί να σκεφθεί, να σοφισθεί και τί να λογαριάσει;
Μέσ’ στα στενά τετράγωνα εσώθηκεν η σκέψη
κι έγινε πια μονότονη και γνώριμη η ζωή του.
Μια κίνηση, άλλη κίνηση, μια σκέψη, η ίδια σκέψη!
— Το σιωπηλό παιγνίδι του μετρά και λογαριάζει:
Μα όμως τό ξέρει πώς γραφτό σ’ όλη είναι τη ζωή του,
να ορμά μέσα στους ξύλινους εχθρούς του και να πέφτει
στο μαύρο ή στ’ άσπρο, ηρωικά, κοντά στο βασιλιά του.