Καρένινα

Χωρίς ζωή ο άνθρωπος — είναι όλα και πάντα.
Ζώντας ζωή — είναι κάτι και τώρα (είναι, έχει
—καμία διαφορά).
Μαρίνα Τσβετάγιεβα
 
Θα συνεχίσω το ταξίδι μου; ρωτούσε
τον αγνόησα.
                             Συνέχισα ώς την άκρη
της πλατφόρμας

                             Ήξερα 
                Θα τα κατέβω τα σκαλοπάτια εκείνα
                ώς τις ράγες / θα σκύψω από κάτω θα
                κοιτάξω / στο μαύρο τρένο που περνάει
                τώρα / που αργά κυλάει τα βαγόνια του /
                που ερωτικά σχεδόν μ’ αγγίζει
 
                             Σκύβω
από κάτω και κοιτάζω /
τις μαντεμένιες του
μεγάλες
ρόδες
αποστάσεις
που μετρώ
κι αναμετριέμαι
                             από την πρώτη μέρα
σ’ έναν παρόμοιο σταθμό /
                                                —γονυπετής εσφάδαζε η ψυχή μου
τον άκουγα τον ψίθυρο σαν κεραυνός
εγώ, εγώ θα τέλειωνα
τα τελειωμένα όλα
                             από την πρώτη μέρα
Τρύπιες σκέψεις
                                     Τρύπια λόγια
                                                                        Κουρασμένος καιρός
Όρμησα
κάτω απ’ το βαγόνι
με το κεφάλι χωμένο στους ώμους
κι απλώνοντας τα χέρια μπροστά
σταθμός να γίνω στύλος παραστάτης
του έρωτά μου ζυγαριά
και της ζωής μου στάθμη
                                                                        Έπεσα
Βορά
στις ράγες κάποιου τρένου
με θέλησε ο Τολστόι
                             φωλιά των αγριμιών
                                                                   Πού είμαι. Τί κάνω. Γιατί
Στα γόνατα
                             στα γόνατα/γονατιστός ο έρωτάς μου
                             να σηκωθώ/να τιναχτώ δεν προλαβαίνω
                             γονατιστός δεν προλαβαίνω ανελέητος
                             μ’ αρπάζει δεν προλαβαίνω από την πλάτη
                             και με σέρνει δεν προλαβαίνω βουλιάζει
                             το κεφάλι μου δεν προλαβαίνω σβήνει/έσβησε
                                                                                                  το κερί.
 
ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ
Η κόκκινη τσάντα της Άννας βρέθηκε ώρες μετά στις άκρες απ’ τις ράγες του τρένου, λερωμένη γεμάτη σκισίματα, αλλά ανέγγιχτη. Σαν αλυσίδα περασμένη στο χέρι της η τσάντα αυτή κράτησε προς στιγμήν την Άννα αιχμάλωτη της ζωής. «Ήθελε να πέσει κάτω από τη μέση του πρώτου βαγονιού», μας παραδίδει ο Τολστόι στην μετάφραση του Αλεξάνδρου, «μα ο κόκκινος σάκος που άρχισε να βγάζει το χερούλι του απ’ το χέρι της την καθυστέρησε και ήταν πια αργά: η μέση πέρασε».
Το στιγμιαίο αυτό εμπόδιο άφησε την Άννα ανεπηρέαστη.
Αντιθέτως,
όταν την ημέρα που συναντήθηκαν για πρώτη φορά με τον Βρόνσκι στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μόσχας —και μετά τις πρώτες συστάσεις— ένας άντρας συνθλίφτηκε από το τρένο, η Άννα θεώρησε αυτόν τον θάνατο κακό οιωνό, πεποίθηση που την ακολούθησε ώς το τέλος.
Εξάλλου,
όπως πρόσφατα είπε σε συνέντευξή του στον Γιάννη Ζουμπουλάκη ο ηθοποιός Βίγκο Μόρτενσεν
περιγράφοντας σκηνή του από την ταινία Μακριά από τους ανθρώπους:
Η αλήθεια είναι ότι όλα μπορούν ν’ αρχίσουν/—
και μόνο από μια απλή χειραψία.