Το ιερό σου που παιδί εγύριζ’ ακρογιάλι
Ελπίς καμμιά δεν μένει πλειά πως θα πατήσω πάλι
Ζάκυνθος, που την όψι σου το κύμα καθρεφτίζει
Το Ελληνικό κι η άνοιξι τα στήθια Σου στολίζει
Αφ’ τη στιγμή που η θάλασσα μέσ’ από το βυθό της
Την Αφροδίτη ξάφρισε και το παρθενικό της
Σ’ άντίκρυσε χαμόγελο. Τ’ άσπρα τα σύννεφά Σου
Τα δέντρα που σκεπάζουνε τους κάμπους, τα βουνά Σου
Ανύμνητα δεν αφήκε του Ποιητή η Λύρα
Π’ αμίμητα ετραγούδησε του Οδυσσέως τη Μοίρα
Και τ’ άγριο κύμα πούδερνε πολύπαθ’ εξορία
Ως τη στιγμή που λάμποντας από τιμή κι ανδρεία
Χαμήλωσε το στόμα
Και της Ιθάκης φίλησε τ’ ολόπετρο το χώμα.
………………………………………………………...
Μονάχα το τραγούδι του, ω Μητρική μου γη
Σου στέλνει το παιδί Σου
Τούγραψ’ η τύχη να ταφή μ’ άδάκρυτη σιγή
Μακρυά ’πό το νησί Σου.
Μετάφραση: Δ. Δάσης
Facebook
Google