Ο ίδιος κόσμος

Ο ίδιος κόσμος είναι που μια μέρα
μου χρύσωνε τα πρώτα μου τα χρόνια;
ο ίδιος ήλιος λάμπει στον αιθέρα;
τα ίδια κρίνα, τα ίδια χελιδόνια;
           Πού νάν’ η αθώα χαρά μου που εδώ πέρα
           μούταζε η φύση πως θέ νάναι αιώνια;
           Το πρόσωπο της μάνας, του πατέρα
           μια δύναμη σκεπάζει καταχθόνια.
Ο ίδιος ο θνητός είναι που εμπρός μου
σαν άλλος ήλιος πλιό γλυκός μου εφάνη
και θαρρούσα πως πρόβαλε ο θεός μου;
           Αχ! είναι αυτός πού αδιάκοπα με κάνει
           να λαχταρώ στις τρικυμίες του κόσμου
           και μου φορεί απ’ αγκάθια ένα στεφάνι;