Νέγροι της Αμερικής, στο Νέο Κόσμο
δόσατε το αλάτι που του έλειπε:
χωρίς Νέγρους τα ταμπούρλα πάβουν ν’ ανασαίνουν
και οι κιθάρες χωρίς Νέγρους χάνουν τη φωνή.
Ασάλευτη στεκόταν η πράσινη Αμερική-μας
μέχρι που κουνήθηκε σα μια βαγιά
όταν γεννήθηκε από ένα νέγρικο ζευγάρι
ο χορός του αιμάτου και της χάρης.
Μα ύστερα πόσα κακά απάνου-τους επέσαν!
Να κόβουν μέχρι πεθαμό-τους το ζαχαροκάλαμο,
να βοσκάνε ολημερίς τα γουρούνια μες στο δάσος,
να φορτόνουν πέτρες τις πιο βαριές,
να πλένουν πυραμίδες από ρούχα,
ν' ανεβαίνουν φορτομένοι αμέτρητα σκαλιά,
να γεννάνε οι γυναίκες αβοήθητες στο δρόμο,
με πιάτο να μη φάνε και κουτάλι ούτε μια φορά,
να εισπράττουν ξύλο περισσότερο από μεροδούλι,
να υπομένουν με πολί πόνο το πούλημα της αδερφής,
να αλέθουν το αλεύρι ένα αιώνα, και
να τρώνε κάθε βδομάδα μια φορά,
να τρέχουνε σαν άλογα χωρίς σταματημό
μοιράζοντας κασόνια τα παπούτσια τα λινά,
σκουπίζοντας ώρες ατέλιοτες τους δρόμους,
πριονίζοντας δέντρα, ξύλα τα πιο χοντρά
και σκάβοντας τη γη και τα βουνά,
για να πλαγιάσουν τέλος με το θάνατο αντάμα,
και να ξαναζήσουν το πρωί της κάθε ημέρας
τραγουδόντας όπως κανείς τραγούδησε ποτέ,
χορεύοντας με το κορμί-τους και με την ψυχή-τους.
Καρδιά-μου, για να το πεις αυτό που τώρα λες
μου φεύγει η ζωή και η μιλιά
και δε μπορώ να συνεχίσω
γιατί προτιμώ να πάω κοντά
σ’ αυτά τα φοινικόδεντρα της Αφρικής
που με το θρόισμά-τους γεμίζουν μουσική τη γης
κι απ’ το παράθυρο που τα κοιτάζω με τραβάν
τους δρόμους για να πάρω, να χορέψω
με τ’ αδέρφια-μου τους Νέγρους της Αμερικής.
Μετάφραση: A.I.Λιβέρης
Facebook
Google