Πίνδος

Των προγόνων βλαστοί, μ’ ατσαλένια κορμιά 
του πολέμου περνώντας τη φρίκη, 
της καρδιάς μας τη φλόγα τη φέραμε μια 
ως εκεί, που μας πρόσμενε η Νίκη.

Με τη λόγχη χαράξαμε αδρό στα βουνά 
τ’ όνομά μας -γαλάζιο λουλούδι- 
να το πάρει ως τα πέρατα ο θρύλος ξανά, 
στους λαούς να το κάνει τραγούδι.

Προσταγή στη φυλή μας, σαν νόμος βαριά, 
το παλιό ν’ αναστήσουμε θαύμα. 
Να ’ναι αιώνια σε τούτη τη γη η Λευτεριά, 
κάποιας μοίρας ορίζει το τάμα.

Μάνα Ελλάδα, δική σου μια σάλπιγγα ηχεί 
λες ακόμα, στης Πίνδου μια κόχη, 
στους λαούς να θυμίζει, γεμάτο ψυχή, 
το τρανό που ξεστόμισες ΟΧΙ.