Μέρα με την ημέρα

                                  Ι

Δε θα καταλάβετε ποτέ πόσο με φωτίζει
η σκιά που ερχεται κοντά μου, δειλή,
όταν δεν ελπίζω πιά…

                                  II
Και τώρα που είναι, που είναι η αφελής γωνή
που τρέχοντας κι αντηχώντας μέσα στα δωμάτια
ξαλάφρωνε έναν άνθρωπο κουρασμένο;...
Η γη την έχει πια διαλύσει, την προστατεύει μονάχα
το παραμυθένιο παρελθόν.

                                  III

Ο καιρός είναι γλυκός κ’ ίσως περνάς εδώ κοντά μου
λέγοντας: “Τούτος ο ήλιος και τόσος χρόνος περασμένος
θα σε γλυκάνουν. Στον καθαρόν αέρα μπορείς
ν’ ακούσεις τα βήματα του χρόνου και την φωνή μου.
Σιγά - σιγά έχω μαζέψει κ’ έχω κλείσει μέσα μου
τη βουβή ορμή της ελπίδας σου.
Για σένα είμαι η αυγή κι ανέπαφη μέρα”.

Μετάφραση: Εύα Κοπ