Μέγα Μαντείον, γιατί με περιεργάζεσαι;
μήπως είμαι ένα αίνιγμα για σένα; μήπως
σου προκαλώ απελπισία;
εγώ, “Αμέρικος”, ο Αμερικάνος,
φτιαγμένος προ πολλού από το σκοτάδι
μέσα στη μητέρα μου,
το σκοτάδι της αρχάίας Ευρώπης-
Γιατί με περιεργάζεσαι τώρα
στο λυκόφως του πολιτισμού μας-
Γιατί με περιεργάζεσαι
σαν νάμουνα η ίδια η Αμερική
η καινούργια Αυτοκρατορία
πιο τεράστια από όποια άλλη στις αρχαίες εποχές,
με τις ηλεκτρονικές εθνικές οδούς της
να κουβαλάν τη συνεταιρική της “μονο-κουλτούρα”
ολόγυρα σε όλη την υφήλιο,
Με τα Αγγλικά ως τα Λατινικά των ημερών μας
Μέγα Μαντείον, εσύ που κοιμάσαι ανά τους αιώνες.
Επιτέλους ξύπνα πια
Και πέσμας πως να σωθούμε απ’ τον εαυτό μας
και πως να επιζήσουμε των δικών μας κυβερνητών
που θάθελαν να κάνουν τη δημοκρατία μας πλουτοκρατία
στο Μεγάλο Χάσμα
μεταξύ πλουσίων και φτωχών,
εκεί που ο Ουάλτ Ουίτμαν άκουγε την Αμερική
να τραγουδάει
Ω, ατελείωτα σιωπηλή Σίβυλλα,
εσύ των φτερωτών ονείρων,
Μίλα καθαρά μεσ’ απ’ τον δικό σου, ναό του φωτός,
καθώς οι σοβαροί αστερισμοί
με τα Ελληνικά ονόματα
μας κοιτάζουν ακόμα από ψηλά,
καθώς ένας φάρος κουνάει το χωνί του
παν’ από την θάλασσα
Μίλα καθαρά και λάμψε πάνω μας
το θαλάσσιο φως της Ελλάδας,
το διαμαντένιο φως της Ελλάδας
Μακροθωρούσα Σίβυλλα, παντοτινά κρυμμένη,
Επιτέλους βγες από την σπηλιά σου
Να μου μιλήσεις με την φωνή του ποιητή,
φωνή σε τέταρτο ενικό πρόσωπο
φωνή ανεξιχνιάστου μέλλοντος
φωνή λαού ανάκατη
με άγριο και συνάμα μαλακό γέλιο-
και να μας δώσεις νέα όνειρα να ονειρευτούμε,
να μας δώσεις νέους μύθους για να ζήσουμε
πια μ’ αυτούς.
Μετάφραση: Άμυ Μιμς
Facebook
Google