Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο
που σε φωτάει λυχνάρι
να ’τανε, λέει, φεγγάρι
κι συ είκοσι χρονώ !

Nά ’τανε τάχα η γνώση σου
με τον αγέρα αμάχη,
για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό…

Nά ’τανε τάχα η σκέψη σου
συρτού χορού τραγούδια,
μιαν αγκαλιά λουλούδια,
μιαν ιστορία τρελλή,

τα μύρια που δε γνώρισες
νερό θα τα είχες μάθει,
με δάσκαλο τα πάθη,
μ’ ένα κλεφτό φιλί.

Πολύ την καταφρόνεσες
τη ζωή, π’ ανάθεμά τη…
Και τώρα; Eίναι φευγάτη
σαν όνειρο πρωινό.

Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά,
γαρούφαλα στη γλάστρα–
κιε συ διαβάζεις τ’ άστρα
και το βαθύ ουρανό.