Τάκης Σινόπουλος

Ο Τάκης Σινόπουλος είναι ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ποιητές και γραμματολογικά ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου σημάδεψαν καθοριστικά την πνευματική του δημιουργία.

Αν και ποιητής της απογοήτευσης, της απαισιοδοξίας και της μοναξιάς, πίστευε ακράδαντα στη λυτρωτική επίδραση της ποίησης, στην οποία στήριζε όλες τις ελπίδες του για διέξοδο από τον λαβύρινθο του σύγχρονου αυτοματοποιημένου κόσμου. Η ποίηση αποτέλεσε ταυτόχρονα την εναλλακτική του πρόταση, αφού είχε απορρίψει κατηγορηματικά τις όποιες άλλες λύσεις και ιδιαίτερα την πολιτική.

Ο Τάκης (Πάικος) Σινόπουλος γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1917 στην Αγουλινίτσα Ηλείας και μεγάλωσε στον Πύργο. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του φιλόλογου Γιώργη Σινόπουλου και της Ρούσας - Βενέτας Αργυροπούλου.

Το 1934 ήταν μία σημαδιακή χρονιά για τον νεαρό Σινόπουλο. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει ιατρική και παράλληλα πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με το ποίημα «Προδοσία» και το διήγημα «Η εκδίκηση ενός ταπεινού» που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα του Πύργου «Νέα Ημέρα» με το ψευδώνυμο Αργυρός Ρουμπάνης.

Στις αρχές του 1941, κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, επιστρατεύτηκε ως λοχίας του Υγειονομικού και στον Εμφύλιο Πόλεμο υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιατρός με τον βαθμό του έφεδρου ανθυπίατρου. Στη διάρκεια της Κατοχής φυλακίστηκε από τους Ιταλούς για την αντιστασιακή του δράση, πέρασε στρατοδικείο στην Τρίπολη και αθωώθηκε.

Το 1944 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αφυπηρέτησή του από τον στρατό το 1949 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και εργάστηκε ως ιατρός-παθολόγος στο ΙΚΑ.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μεταίχμιο» εκδόθηκε το 1951. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές «Άσματα» (1953), «Η γνωριμία με τον Μαξ» (1956), «Ελένη» (1957), «Μεταίχμιο Β’» (1957), «Η νύχτα και η αντίστιξη (1959), «Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου» (1961), «Η ποίηση της ποίησης (1964), ο «Νεκρόδειπνος» (1972), «Το χρονικό» (1975) και «Ο χάρτης» (1977), οι δύο συγκεντρωτικές εκδόσεις των ποιημάτων του «Συλλογή 1, 1951-1964» και «Συλλογή ΙΙ, 1965-1980» και οι μεταθανάτιες «Το γκρίζο φως» (1982) και «Ποιήματα για την Άννα» (1999).

Το 1962 τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, μαζί με τον Νίκο Καρούζο, για την ποιητική του συλλογή «Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου» (1961).

Ο Τάκης Σινόπουλος έγραψε κριτικά σχόλια που δημοσιεύθηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά («Σημερινά Γράμματα», «Κριτική», «Εποχές», «Η Συνέχεια» κ.ά.) και το 1961 δημοσίευσε μελέτη για την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη. Μετέφρασε, επίσης, έργα γάλλων ποιητών και δοκιμιογράφων.

Ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική. Πρωτοπαρουσίασε έργα του στην γκαλερί «Ζυγός» (1960) και πήρε μέρος στις Πανελλήνιες Εκθέσεις του 1963 και του 1965.

Στη διάρκεια της Δικτατορίας συνέβαλε στην έκδοση των αντιστασιακών κειμένων «18 κείμενα», «Νέα Κείμενα» και »Νέα Κείμενα ΙΙ». Το Πάσχα του 1974, όταν αποπειράθηκε να ταξιδέψει στην Κύπρο, οι αρχές του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου, του αφαίρεσαν το διαβατήριο, επειδή συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος στη δημιουργία της «Πανελλαδικής Επιτροπής Δημοκρατικού Αγώνος».

Ο Τάκης Σινόπουλος πέθανε ανήμερα του Πάσχα, στις 26 Απριλίου 1981, από καρδιακη ανακοπή, σε ξενοδοχείο του Πύργου Ηλείας, σε ηλικία 64 ετών. Νωρίτερα, φιλοξενούμενος του ζωγράφου Δανιήλ (Παναγόπουλου) στο Κατάκολο είχε νιώσει ξαφνική αδιαθεσία, γεγονός που επέσπευσε την αναχώρησή του από το σπίτι του φίλου του. Από το 1972 ήταν παντρεμένος με την καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας Μαρία Ντότα.

Το σπίτι που διέμενε στην οδό Ναζλή 22 (νυν οδός Τάκη Σινόπουλου) στον Περισσό, παραχωρήθηκε από τη χήρα του στο Δήμο Νέας Ιωνίας και από το 1995 στεγάζεται εκεί το ίδρυμα «Τάκης Σινόπουλος, Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης». Η προτομή του, έργο του γλύπτη Δημητρίου Αρμακόλα, αποκαλύφθηκε το 2006 στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά στο σπίτι του.