Κανγκ Σου-τζιν

Η Κανγκ Σου-τζιν είναι πολυβραβευμένη νοτιοκορεάτισσα μπαλαρίνα, με διεθνή καριέρα. Το 2022, ως καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Μπαλέτου της Κορέας, έγραψε το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Χορού.

Η Κανγκ Σου-τζιν γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1967 στη Σεούλ της Νοτίου Κορέας. Πήρε τα πρώτα μαθήματα χορού στη γενέτειρά της και συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή της Μαρίκας Μπεσομπράσοβα στο Μονακό.

Το 1986 εντάχθηκε στο Μπαλέτο της Στουτγάρδης και υπήρξε βασική του χορεύτρια για περισσότερα από 15 χρόνια. Το 2007 της απονεμήθηκε ο τίτλος της «Kammertanzerin» (Βασιλική Χορεύτρια) στη Γερμανία. Οι ρόλοι που τη σημάδεψαν είναι της Ιουλιέτας από το μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και της Ζιζέλ από το ομώνυμο μπαλέτο του Αντόλφ Αντάμ.

Το 2018 ήταν επίτιμη πρεσβευτής των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων της ΠιονγκΤσανγκ. Η Κανγκ Σου-Τζιν χρησιμοποιεί τη φήμη και τις καλλιτεχνικές της δεξιότητες για να μυήσει παιδιά με αναπηρίες στην τέχνη του χορού.

Το μήνυμα της Κανγκ Σου-τζιν για την Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2022

Ο όλεθρος της νόσου Covid-19 σταμάτησε την τόσο ελεύθερη ζωή που ξέραμε και εν μέσω αυτής της τραγωδίας μας κάνει να ξανασκεφτούμε τις έννοιες του «χορού» και των «χορευτών». Στο μακρινό παρελθόν, ο χορός ήταν μια αρχέγονη μορφή έκφρασης και επικοινωνίας μέσω χειρονομιών· έγινε παραστατική τέχνη που συγκινεί ψυχές και εμπνέει ακροατήρια. Είναι μια πρόσκαιρη μορφή τέχνης που είναι δύσκολο να την επαναφέρεις στην αρχική της μορφή, αφού ολοκληρωθεί, γιατί δημιουργείται με ολόκληρο το σώμα και την ψυχή. Ο χορός αποτελείται από εφήμερες στιγμές που προορίζουν τους χορευτές να βρίσκονται εν κινήσει για πάντα. Κι όμως, η πανδημία της Covid-19 περιόρισε ή ακόμα και μπλόκαρε την τέχνη του χορού, στην αρχική της μορφή.

Παρόλο που η κατάσταση βελτιώνεται, οι παραστάσεις χορού υπόκεινται ακόμα σε πολλούς περιορισμούς. Αυτό μας κάνει να εκτιμάμε τις πολύτιμες αναμνήσεις εποχών όπου ο χορός και οι χορευτές άστραφταν σαν πολύτιμα πετράδια, μεταφέροντας τον ανθρώπινο πόνο και αγωνία, την ανθρώπινη θέληση και ελπίδα για ζωή και φωτίζοντας τον κόσμο.

Με τον ίδιο τρόπο, είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι στον απόηχο της επιδημίας της Μαύρης Πανώλης στη Μεσαιωνική Ευρώπη, το μπαλέτο Ζιζέλ που αφηγείται μια ιστορία αγάπης πέρα από τον θάνατο, ανέβηκε στην Όπερα του Παρισιού στις 28 Ιουνίου 1841, με μια εκρηκτικά θετική ανταπόκριση. Από τότε, η Ζιζέλ έχει ανέβει σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, για να παρηγορήσει και να ενθαρρύνει τις ψυχές της ανθρωπότητας που καταρρακώθηκαν από την πανδημία. Και η δική μου αντίληψη αυτού του έργου είναι η ίδια με αυτήν που διαφάνηκε σε εκείνη την πρώτη παράσταση της Ζιζέλ, το υπέροχο πνεύμα μιας μπαλαρίνας που αγωνίζεται να δραπετεύσει από τα βάσανα αυτού του κόσμου.

Το αποκαμωμένο και γεμάτο μοναξιά κοινό διψάει για συμπόνια και παρηγοριά από τους χορευτές. Ως χορευτές πιστεύουμε πως το χτύπημα των φτερών μας δίνει ελπίδα στις καρδιές εκείνων που αγαπούν την τέχνη του χορού και κουράγιο να ξεπεράσουν αυτή την πανδημία.

Η καρδιά μου έχει ήδη αρχίσει να χτυπά δυνατά.