Ο Γώγος Μπακόλας ήταν αρματολός και οπλαρχηγός κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Μπήκε από τους πρώτους στον Αγώνα, αλλά ατυχείς συγκυρίες τον έφεραν να προσεγγίζει σύντομα τους Τούρκους και να τον ακολουθεί μέχρι σήμερα το στίγμα του τουρκόφιλου και του προδότη.
Ο Γώγος (Γεώργιος) Μπακόλας γεννήθηκε το 1770 στη Σκουληκαριά Άρτας και ήταν εξάδελφος της μητέρας του Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Ο Αλή Πασάς τον διόρισε αρματολό στο Ραδοβίζι των Τζουμέρκων. Με υποκίνηση του Αλή σκότωσε τον Κίτσο Μπότσαρη, πατέρα του Μάρκου Μπότσαρη, από φόβο μήπως του διεκδικήσει το αρματολίκι. Αργότερα, όμως, για να συμφιλιωθεί με τους Μποτσαραίους, αρραβώνιασε τον γιο του Ντούλα με την τετράχρονη κόρη του Μάρκου, Βασιλική.
Μετείχε εξ αρχής στον Αγώνα κι έδειξε γενναιότητα και στρατηγικές ικανότητες κατά την απόκρουση των Τούρκων του Ισμαήλ Πασά Πλιάσα, που προσπάθησαν να καταστείλουν την επανάσταση στη Δυτική Στερεά Ελλάδα, στο στενό της Αγίας Παρασκευής (18 Ιουνίου 1821) και στο Πέτα (15 Ιουλίου 1821). «Όπου ο Γώγος, εκεί και η νίκη» έλεγαν για τον Μπακόλα, σύμφωνα με τον ιστορικό της Επανάστασης Σπυρίδωνα Τρικούπη.
Ύστερα όμως από τη συντριβή των ελλήνων επαναστατών στη Μάχη του Πέτα (4 Ιουλίου 1822), κατηγορήθηκε ότι ήταν υπεύθυνος της μεγάλης εκείνης καταστροφής γιατί άφησε ένα σώμα Τουρκαλβανών να περικυκλώσει τους Έλληνες. Οι βαρύτατες κατηγορίες για προδοσία οφείλονται κυρίως σε διασωθέντες φιλέλληνες, αλλά ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, που ηγήθηκε της εκστρατείας, απέδωσε το σφάλμα του Μπακόλα στη συνήθη τότε απείθεια των ατάκτων.
Ο Σπυρίδων Τρικούπης δεν φαίνεται να πιστεύει ότι ο Μπακόλας ήταν προδότης κι επισημαίνει το γεγονός ότι πολέμησε γενναία μετά τον αιφνιδιασμό που υπέστη. Ο Μακρυγιάννης γράφει ότι «ήταν τίμιος άνθρωπος και γενναίος πατριώτης κι’ αγαθός […] Η πατρίς χάριτες χρωστάγει εις αυτόν τον γενναίον άντρα».
Παρά το γεγονός ότι δεν του αποδόθηκε επισήμως καμία κατηγορία, ούτε αποδείχτηκε κάποια ευθύνη του, αυτός δεν άντεξε την περιφρόνηση του κόσμου και αποσύρθηκε από τον Αγώνα. Ήρθε σε «καπάκια» με τους Τούρκους και μάλιστα ακολούθησε τον Ομέρ Βρυώνη κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου, χωρίς όμως να πάρει μέρος στις εχθροπραξίες.
Η απουσία του από τις πολεμικές επιχειρήσεις υπήρξε αρνητική για την εξέλιξη της Επανάστασης στη Δυτική Ελλάδα. Η προσωρινή κυβέρνηση δεν έκανε προσπάθειες να τον επαναφέρει στο ελληνικό στρατόπεδο και ο ίδιος παρέμεινε πιστός στους Τούρκους έως τον θάνατό του το 1826.
Γίνε συνδρομητής με μόλις 
Facebook
Google