Δημήτριος Καλλέργης

Ο Δημήτριος Καλλέργης ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης από την Κρήτη, στρατιωτικός και πολιτικός. Πρωτοστάτησε στην εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που τερμάτισε την απολυταρχία του Όθωνα και άνοιξε τον δρόμο για την παραχώρηση Συντάγματος από τον μονάρχη.

Γόνος της ιστορικής κρητικής οικογένειας των Καλλέργηδων με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, ο Δημήτριος Καλλέργης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1803. Σε μικρή ηλικία μετά τον θάνατο του πατέρα του πήγε στην Αγία Πετρούπολη ως προστατευόμενος του θείου του, Καρλ Νεσελρόντε, υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα και στη συνέχεια στάλθηκε στη Βιέννη, όπου γράφτηκε στην ιατρική σχολή.

Κατά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης κατέβηκε στην Ελλάδα και στις 19 Ιανουαρίου 1822, μαζί με τα αδέλφια του Νικόλαο και Μανώλη, έφτασε στην Ύδρα, μεταφέροντας πολεμοφόδια σημαντικής αξίας, προσφορά ενός θείου τους που ζούσε στην Πίζα.

Αρχικά πολέμησε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλά το 1824 επέστρεψε στην Πελοπόννησο και αναμίχθηκε στις εμφύλιες διενέξεις στο πλευρό των «κυβερνητικών». Στη συνέχεια, κατά την επέμβαση των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ, πολέμησε στο Νεόκαστρο επικεφαλής στρατιωτικού σώματος και τον Αύγουστο του 1825 πήρε μέρος στην κατάληψη του φρουρίου της Γραμβούσας στα Χανιά.

Αργότερα πολέμησε στο πλευρό του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Πήρε μέρος στην επική μάχη της Αράχωβας τον Νοέμβριο του 1826 και στις μάχες στην Αττική στις αρχές του 1827. Στη μάχη του Αναλάτου τον Απρίλιο 1827, ενώ διοικούσε στρατιωτικό σώμα από συμπατριώτες του, συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Κιουταχή. Γρήγορα όμως απελευθερώθηκε, με την καταβολή 70.000 γροσίων ως λύτρων, τα οποία συγκέντρωσαν συγγενείς του στη Ρωσία και αφού οι Τούρκοι του έκοψαν το ένα αφτί.

Επί Καποδίστρια υπηρέτησε στον τακτικό στρατό και συνέβαλε στην καταστολή του κινήματος της Ύδρας το καλοκαίρι του 1831. Επί Όθωνος κατατάχθηκε στο ιππικό κι έφτασε έως το βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1843 με την ιδιότητα του διοικητή του ιππικού, πρωταγωνίστησε, μαζί με τον Μακρυγιάννη, στην εξέγερση της Αθήνας την 3η Σεπτεμβρίου 1843, για τον τερματισμό της απολυταρχίας του Όθωνα και την παραχώρηση Συντάγματος.

Ο βασιλιάς, παρά τη θέλησή του, τον προήγαγε σε υποστράτηγο και τον διόρισε στρατιωτικό διοικητή Αθηνών, ενώ αργότερα ονομάστηκε υπασπιστής του. Το 1845, έπειτα από σύγκρουσή του με την κυβέρνηση Κωλέττη, παραιτήθηκε κι έφυγε στο Λονδίνο. Εκεί συνδέθηκε με φιλία με τον πρίγκιπα Λουδοβίκο Βοναπάρτη, που αργότερα έγινε αυτοκράτορας της Γαλλίας με το όνομα Ναπολέων Γ’. Το 1846 έφυγε από το Λονδίνο για τη Ζάκυνθο, όπου έμεινε έως το 1848, οπότε επέστρεψε στην Αθήνα.

Κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου (Μάιος 1854 - Σεπτέμβριος 1855) ως υπουργός Στρατιωτικών, έχοντας την υποστήριξη της Γαλλίας. Από τη θέση αυτή ήλθε σε νέες προστριβές με τα ανάκτορα και ιδιαίτερα με τη βασίλισσα Αμαλία, έως την παραίτηση της κυβέρνησης.

Το 1861 διορίστηκε πρεσβευτής στο Παρίσι και το 1863, μετά την έξωση του Όθωνα, αναμίχθηκε στις συζητήσεις για την εκλογή νέου βασιλιά. Στη συνέχεια συνόδευσε τον Γεώργιο Α' στις περιοδείες του στο εξωτερικό, επειδή γνώριζε ξένες γλώσσες.

Ο Δημήτριος Καλλέργης παρέμεινε στο Παρίσι ιδιωτεύοντας. Το 1867 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου και πέθανε στις 8 Απριλίου.